Defteri açtık.
Kapağında süslü sözler yok; ağır, kalın, yılların yükünü taşıyan bir başlık var. Türkiye’nin karnesi. Bu karne rakamla değil, hayatla yazıldı. Ve hayat, not verirken kimseye torpil geçmedi.

Sayfalar dolu.
Ama notlar iyi değil.

İşçinin alın teri defterlerde kayıtlı, mesai çizelgeleri kabarık.
Ama maaş bordrosu ayın ortasında tükeniyor.
Market rafları dolu, etiketler canlı, cüzdan suskun.
Çalışkanlık ve dayanıklılık: Pekiyi
İnsanca yaşam: Kaldı

Emeklinin geçmişi onurlu bir ömürle dolu.
Bugünü ise pazar filesinin ağırlığıyla ölçülüyor.
İndirim kovalayan adımlar, eksik kalan alışveriş listeleri…
Bazıları barınma ihtiyacını günlük otel odalarında karşılıyor.
Geçmiş başarılar: Pekiyi
Bugünkü yaşam standardı: Zayıf

“Bir ülkeyi tanımak istiyorsanız, mezarlıklarına bakın.”
Lev Tolstoy

Asgari ücretlinin takvimi dolu; fazla mesailerle, borç günleriyle, ertelenen hayallerle.
Ay sonu geliyor ama umut gelmiyor.
Asgari ücret, asgari bile değil artık.
Çalışkanlık: Pekiyi
Gelecek beklentisi: Zayıf

Eğitim planlarda var.
Ama sınıflar kalabalık, okullar temizlenemiyor, sabun yok.
Çocukların çantası dolu, midesi boş.
Bir öğün yemek çizelgede mevcut, tabakta yok.
Ataması yapılmayan öğretmenlerin dosyaları dolu, sınıflar sessiz.
Bazıları bu sessizliğe daha fazla dayanamıyor.
Eğitim politikası: Orta
Fırsat eşitliği: Kaldı

“Herkes dünyayı değiştirmeyi düşünür, kimse kendini değiştirmeyi düşünmez.”
Lev Tolstoy

Mesleki eğitim deniyor; adı büyük, yükü küçük omuzlara bırakılmış.
MESAM’larda çocuklar öğrenmesi gerekirken ölüyor.
Defterde “staj” yazıyor, hayatta karşılığı tabut oluyor.
Çocuk işçiliği istatistiklere sığdırılıyor, vicdanın sayfaları yırtılıyor.
........

© Sonsöz