Sofralar sadece ekmekle değil, sevgi, sohbet ve dua ile bereketliydi. Komşunun çocuğu, kendi çocuğumuz gibiydi; bir selam, bir gülüş, bir tabak yemek komşuya verilmeden yenmezdi. Ama şimdi… Dünya malına sevdalandık. Çalıştık, kazandık, evlerimizi büyüttük ama huzurumuzu küçülttük. Arabalarımız çoğaldı, soframız eksildi. Evlerimizi süsledik ama içimizi boşalttık. Çocuklarımızı kreşlere, yaşlılarımızı huzurevlerine bıraktık; biz ise işlerin, projelerin, toplantıların peşinden koştuk. Biriktirdik, sakladık, çoğalttık… ama farkında olmadan en kıymetli hazinemizi kaybettik: Birbirimizi.

Bir zamanlar hayat sade ama anlamlıydı. İnsanlar azla yetinmeyi, çokla paylaşmayı bilirdi. Kalpler genişti, sofralar bereketliydi. Göz göze bakmak bir kelimeydi, susmak bile bir anlaşmaydı. Şimdi her şey hızla değişti. Sesimiz çoğaldı ama sözümüz azaldı. Evler büyüdü, kalpler daraldı. Konforumuz arttı ama insanlığımız eksildi. Çocuklar bir zamanlar evin neşesiydi; gülüşleri sabahın ışığı gibiydi, varlıkları huzurdu. Şimdi bir ekranın önünde yalnız büyüyorlar. Parmakları tablete dokunuyor, gözleri bize hasret. Biz “bugün çok işim var” derken, o “birlikte oynayalım” demeyi bıraktı. Oyuncaklar aldık ama masal anlatmadık. En güzel kıyafetleri giydirdik ama sevgimizi esirgedik. Oysa bir çocuğun ihtiyacı oyuncak değil; gözlerine bakan bir çift göz, kalbini ısıtan bir sarılıştır. Biz onları büyütürken, aslında onların çocukluğunu kaybettik.

Yaşlılar bir zamanlar evin duasıydı. Dizlerinin dibinde oturmak huzurdu, sessizce dinlemek bir terbiyeydi. Şimdi ya huzurevindeler ya da........

© Sonsöz