Sevgili okurlarım,
Her yıl 10-16 Mayıs tarihleri arasın da Engelliler Haftası kutlanır paneller yapılır konuşulur yazılır , çizilir ama bir sonra ki yıl geldiğinde geriye dönüp baktığımızda bir arpa boyu yol gidemediğimiz tespit edilir , sonrasın da sumen altı edilir ve hadi bakalım sil baştan yeniden yazılır, çizilir ve bu hikaye böyle devam eder gider.
Bu hafta, içime dert olan, toplum olarak yıllardır konuşsak da tam olarak anlayamadığımız bir konuyu ele almak istedim. Bir gün sokağa çıktığınızda etrafınıza şöyle dikkatlice bakın. Kaç tekerlekli sandalye görüyorsunuz? Kaç işaret diliyle anlaşmaya çalışan çift? Kaç bastonlu yürüyen birey? Çok değil mi?
Hayır, Az.!!!!!
Az görüyorsunuz çünkü onlar göremediklerimiz arasında. Çünkü biz, engelleri hayatın içinden kaldırmak yerine, insanları hayatın dışına itiyoruz. Türkiye’de engelli olmak, sadece fiziki bir mücadele değil; aynı zamanda bir görünmezlik savaşıdır.
Türkiye’de yaklaşık 10 milyondan fazla engelli birey yaşıyor. Bu insanlar sadece sağlık sorunlarıyla değil, toplumun tutumlarıyla, sistematik engellerle, önyargılarla ve en kötüsü unutulmuşlukla mücadele ediyor.
Bir rampanın olmaması, bir asansörün bozuk olması, bir otobüs şoförünün “zorluk çıkarma” bakışı, iş başvurularında yüzlerine kapanan kapılar… Hepsi birer “duvar.” Bu duvarlar, sadece fiziksel değil, aynı zamanda ruhsaldır da. Çünkü her engel, bir “sen burada olamazsın”........

© Sonsöz