Biz ise bu anlamlı günü, ülkemizde ne yazık ki yine yasaklar, müdahaleler ve burukluk içinde geçirdik. Taksim hayaliyle yürüyenlerin karşısına barikatlar çıktı; coşkunun yerini hüzün, kutlamanın yerini engeller aldı. Oysa emek, engellenemezdi. Oysa bu gün, kutlanmayı fazlasıyla hak ediyordu.
Bu hafta sizlerle, 1 Mayıs’ın ruhuna uygun olarak, ülkemizin kanayan yaralarından birini paylaşmak istiyorum: Çocuk işçiler...
Düşünebiliyor musunuz? Daha kalemi düzgün tutamadan, okul çantasını sırtına bile geçiremeden, oyun oynaması gereken yaşta, küçük bedenleriyle ağır yükler taşıyan çocuklarımız var bu ülkede. Onlar, çocukluklarını yaşayamadılar. Çünkü yoksulluk, onları erken yaşta iş hayatının acımasızlığıyla tanıştırdı. Kimisi sanayi sitelerinde makinelerin başında, kimisi tarlalarda kavurucu güneşin altında, kimisi sokaklarda çöp toplayarak, kimisi ayakkabı boyayarak geçimini sağlıyor. Bu çocuklar sadece çalışmıyor; aynı zamanda büyük bir sorumluluğu, çoğu zaman bir ailenin tüm yükünü omuzluyor.
Ve ne yazık ki bu tablo sadece bir istatistikten ibaret değil. Türkiye’de çocuk işçilerin sayısı 2 milyonu geçmiş durumda. Daha da acı olanı, son 10 yılda 700’den fazla çocuğumuzu “iş cinayetlerinde” kaybettik. Evet, çocuk ölümleri! Bir iş kazasında değil, ihmallerin, görmezden gelmelerin, sessizliklerin içinde yitip giden hayatlar bunlar. Her biri, oynayamadığı oyunların, okuyamadığı kitapların, kuramadığı hayallerin sessiz tanığı oldu.
Üstelik yalnızca çalışmakla kalmıyorlar; yetersiz beslenme yüzünden 3 milyon çocuk kronik hastalıklarla boğuşuyor. Geleceğe umutla bakması gereken çocuklarımız, daha bugünle baş edemez hale gelmiş durumda.
Kısacası, bu ülkede çocuk olmak çok ama çok zor…
Ve biz, bu gerçeği değiştirmedikçe, 1 Mayıs’ı ne kadar kutlarsak kutlayalım, vicdanlarımızda bir boşluk kalmaya devam edecek. Çünkü gerçek bir bayram, ancak çocukların yüzü güldüğünde,........

© Sonsöz