Bir mücadelede, ister sınıflar arasında ister, sözgelimi, spor alanında olsun, kendini ya da kendi tarafını, iş bittikten sonra diyorum, kollamanın birkaç yolu olabiliyor. Bu yollardan hangisi seçilirse seçilsin, mantık da genellikle şöyle oluyor: Eğer yenildiyseniz, bunun aslında bir yenilgi olarak görülemeyeceğini, mücadele içi ve dışı haksız etkenlerin belirleyici olduğunu, ayrıca bulunduğunuz tarafın övülesi bir çaba göstermesine karşın yenilmekle birlikte, gelecekteki kapışmalar için umut verici bir görüntü sergilediğini öne sürüp işin içinden sıyrılıvermek, yadırganan bir davranış olarak görülmüyor. Nasıl görülsün ki, tersini düşünmek, hele hele dillendirmek, “Pes ettik, her türlü cezaya razıyız!” anlamına geliyor. Hem yenilmiş, hem yenik düştüğünü kabul etmiş. Ne kaldı geriye? Esnaflara özgü sayabileceğimiz deyişle, “kapat dükkânı, git!”
Neyse, yeryüzündeki milyonlarca mı demeli, milyarlarca desek çok mu abartılı olur, onca insanı tutsak eden anlamsız kapışmaları bir yana bırakalım.

Ezilen sınıfların daha fazla ezilmemek için verdikleri mücadelede yenilginin ve katlanılacak sonuçlarının, ikincisi daha düşük olasılıkla, iki türü vardır, denebilir. Biri, amacı daha fazla ezilip perişan olmamakla sınırlı mücadelede yenilerek zaten ne zamandır yaşayıp durduklarına razı olmak; öbürü, yaşamakta olduklarından daha kötüsünü sineye çekmek. Ancak, bunlar mücadelenin anlamsızlığını değil, güçlüğünü ve sonucun güvence altında olmadığını gösterir.

Yenilginin iki türü dedik, ama onlarla birlikte ele alınamayacak bir üçüncüsünden daha söz edebiliriz. Bir de, doğrudan siyasal iktidara yönelip başarısız olmak var. Ötekilerle birlikte ele alınamaz deyişimizin nedeni şu: O durumda yenilenler iktidardaysalar onlar açısından yenilginin bedelinin çok daha ağır olacağı aşağı yukarı bellidir; çünkü, iktidarın yeni taliplerinin kazanması durumunda bunun bedeli karşı taraf için bir var........

© soL