İnsanlık tarihi, sadece kurbanların sayısıyla değil, onları hangi sessizlikle karşıladığımızla da yazılıyor. Çünkü bazen yaşanan şey bir savaş değil, yavaş yürüyen bir kıyımdır; mermilerle değil, boş tabaklarla ilerler bu savaş. Ve işte o zaman, savaşın en ağır biçimi başlar: Açlık.

Gazze’de şu günlerde yaşanan tam olarak bu. Açlıktan ölen çocuklar artık sayı değil, simge. Sessizliğin, yavaş ölümün ve göz göre göre bırakılmışlığın sembolü oldu çocuklar. Gıda, tıbbi yardım ya da içme suyu artık insani ihtiyaç değil, pazarlık kartına dönüştürülmüş durumda. Her şey bir pazara çıkmış gibi pazarlık malzemesi haine geldi: Bir kamyon un karşılığında birkaç saatlik ateşkes, bir çuval pirinç karşılığında başka mahalleye sessizlik.

Tam da bu noktada, Calvino’nun Görünmez Kentler’indeki “Euphemia” şehri gelir akla: İnsanın rüyalarını pazarda değiştirdiği bir şehir düşünmüştü Calvino.. Euphemia. Birbirine hikâyeler anlatan tüccarlar, anlamla alışveriş yapıyor, eşyadan çok hayal taşıyorlardı. O şehirde açlık yoktu; çünkü rüya, paylaşmanın adıydı.

Ama bugün, başka bir Euphemia’da yaşıyoruz. Ve bu pazarda rüyalar değil, yaşamlar değiş tokuş ediliyor. Gazze’nin çocukları, Euphemia’nın suskun çadırlarına sığmıyor artık. Orada yiyecek, bir mızrak gibi saplanıyor en savunmasız bedenlere. Orada açlık, mideye değil, insanlık onuruna vurulmuş bir zincir gibi dolaşıyor mahalle aralarında. Gıda yardımının geçip geçmeyeceği, artık hava durumundan değil, siyasal şantajlardan okunuyor.

Şimdi Euphemia’da satılan şey su değil, susturma; un değil, unutma. Çuvalların içinden ekmek değil, suskunluk çıkarılıyor. Gazze’de açlık, bir istatistik değil, bir yöntem halini aldı. Ve bu çağda, aç bir çocuğun gözleri kameraya baktığında, dünyanın gözleri başka yöne kayıyor. Çünkü bu Euphemia’da açlık, bir anlaşma maddesidir. Ve susan herkes, bu maddede imzası olan bir figürandır.

Açlık Bir Yöntem Olduğunda..

Açlık, bu coğrafyada artık bir sonuç değil, stratejidir. Bombalar durduğunda bile savaşın sürmesinin yolları bulan insanoğlu, farklı yollarla alçalmaya devam ediyor: İlaçsız bırakmak, suya ambargo koymak, gıdayı pazarlık malzemesi yapmak… Ve bütün bunlar, “barış müzakeresi” başlığıyla sunulabiliyor pekala. Euphemia’nın günümüz........

© Serbestiyet