Annem ve babamla çekilmiş ilk fotoğrafım 1973 yılına ait. Bu fotoğrafı da Cumhuriyete borçuluyum-itiraf ederim. Sonrasında, fotoğraf çekmenin kolaylaştığı yıllara gelinceye kadar neredeyse hiç yok. Cumhuriyet’in 50. Yılı münasebetiyle tertib edilen ilkokullar arasındaki şiir ve kompozisyon yarışmasında birinci olmuştum.

Fatih İlkokulu’nda 50. Yıl şerefine çay, gazoz ve kuru pastadan ibaret bir kutlama töreni düzenlendi. Öğretmenim İzmir’den, Çankırı bozkırındaki yağlı saçlı ve yoksul çocuklara (Çankırı’da tüm taşrada olduğu gibi, yoksullarla orta hallilerin okulları ayrılmıştı-iyi niyetli Cumhuriyet ülküsüne rağmen) iyi şeyleri yüksünmeden, yükselmeden öğretmeye hayatını adamış Doğan Kayıhan, annemin ve babamın mutlaka katılmasını istedi.

Annem, babama, “postacı, sen git, ben gelmiyeyim” dedi. Ben o güne kadar yıl sonu karne dağıtımına bile gelmiyen, gelmek istemiyen annemin bu kararından pek üzülüyor gibi değildim, çünkü annem başörtülüydü, giyimi kuşamı arkadaşlarımın annelerine hiç benzemiyordu, farklıydı ama ben sahte bir yüreklilikle öğretmenimin “ikisinin de kesinlikle gelmesi gerekiyor” dediğini söylemekle yetindim. Çünkü çocukken annemden utanırdım ben. Bu utanma hissini sanırım okulda edindim ama o okul, annemi oraya getirerek annemle barışmamı, onu kabullenmemi de sağladı bir bakıma. Hayatımdaki tek protesto mitingine (Başörtüsü Yürüşüyüşü) katılmamı da anneme borçluyum. Onun için hissettiklerim zorladı beni o katılmaya.

Neyse. Annem yine de en güzel giysilerini giydi. Babam postacı elbisesini tekrar tekrar ütüledi. Törende önce aldığım mükafâtlarla (Scriks bir dolma kalem ve Nacar bir kol saati)........

© Serbestiyet