Ne zaman sokağa çıksam, New Orleans Polis Merkezi’ndeki esrarı yiyen sarhoş fareler gibi uykusunda horuldayan kentin göbeğinde buluyorum kendimi. Kentin sakinleri, her adım atışlarında arkalarında kötü bir koku bırakıyorlar. Kokular genzimi yakıyor. Umutsuz bir sırıtış içindeki zehir ve hüzün kusmuğuyla karşılaşmaktan tiksiniyorum. Manda boku gibi yaydıkları cehaletleriyle, kenti kuşatma altına almışlar. Dünyanın bu insan yapımı dehşet saçan parçasından nefret ediyorum. Toprağın bile temizleyemediği her yerde yoğun bir pislik var. Ben ise sadece toprağa ait olmak, cehaletin yeşermeği bir yerde olmak istiyorum.

İçim, gece gibi ürkütücü, sessiz ve düş kırıklıklarıyla dolu. Kavranamaz bir biçimde bana karşı duruyor. Merhamet ve şefkatten yoksun, dünyanın toprağa saçılan zavallı aklı gibi kalpsiz, hırçın ve sürekli uğulduyor. Toprağın derin derin esnemesini, her gün biraz daha çoğalan bu dehşeti bu pisliği bu lağımı yutmasını bekliyorum. Kentin sesi susmuyor. Cehalet ve sahip olma dürtüsü birleşip bu foseptik çukurunu oluşturmuş. Burası, her şeyin kolaylıkla unutulduğu, bir memeyi emer gibi bütün pisliğin emildiği, yok oluşa dek sürecek bir ruh ve cehalet foseptiği.

Kent, biteviye ıstırap ve kâbus üretiyor. Hukukuyla, adaletiyle, fabrikasıyla, hastanesiyle, lokantasıyla, barıyla, okuluyla, resmi ve özel kurumuyla, bankasıyla, pazarıyla, cezaeviyle, apartmanıyla, malikânesiyle, sarayıyla, bütünüyle ruhunu cehalete teslim etmiş. Şu an Tanrı’nın var olmasını o kadar çok istiyorum ki. Ama onun da tek ve ölümcül bir kusuru var, bu kusuru, kim ne derse desin asla bağışlamayacağım. En başından beri Tanrı, var olmamayı seçti. Varlığı, insan denen yaratığın cehaletiyle ve yönetme dürtüsüyle yaratıldı. Olsaydı, bütün cesaretimi toplayıp, karşısına çıkardım. Gözlerinin içine acıyarak bakıp, öfkeyle yüzüne neler söylerdim neler.

Kent, durmaksızın cehalet üretmeye devam ediyor ve bütün toplum, potansiyel cahil. Her........

© sendika.org