Aile dediğimiz şeyin sınırları bazen soy ağacına sığmaz. Kimimizin hayatına, resmi kayıtlarda kan bağı görünmeyen ama kalbin en derin yerinde yer edinen insanlar girer. Onlar, akrabadan öte, dosttan yakın, insana nefes gibi gelen varlıklardır.

Benim için bu tarifin karşılığı halamın eşi, yani eniştemdi. Resmiyette “enişte” kelimesi belki biraz mesafeli gelir; ama yıllar boyunca bize kattıkları, onu evimizin direklerinden biri yaptı. 66 yaşındaydı. Ağırbaşlılığıyla, güler yüzüyle, gerektiğinde sert ama koruyan tavrıyla ailemizin içinde gerçek bir dayanak oldu. Babamı COVID yüzünden kaybettiğimde hayat bir anda altüst olmuştu. İşte o günlerde eniştem, kendi varlığıyla bir boşluğu doldurmaya çalıştı. “Kan bağı yok” denilebilir ama........

© Samsun Gazete Arena