Geçtiğimiz hafta uzun bir aradan sonra bu yaz ilk defa gittiğim Büyükada’da havalar çok sıcak olmasına rağmen, göçmen kuşları görünce çocukluğuma ve çocukluğumun Büyükada’sına dönüp hüzünlendim. O zamanlar yılın yaklaşık üç buçuk ayını geçirdiğim Büyükada ve günümüzün Büyükada’sı mukayese edilemeyecek kadar farklı. O bambaşka bir yazı konusu… Paralel evren kadar farklı çocukluğumun Büyükada’sında değişmeyen birkaç şeyden biri ağustos sonu göçmen kuşları görünce hissettiğim hüzün.

Çocukluğumun Büyükada’sında göçmen kuşlar demek yaz bitti demek idi. Tıpkı ceviz ağaçlarının olgunlaşmasının okula başlama tarihinin habercisi olduğu gibi. O yaşlarda akıllı telefon hatta internet diye bir icat henüz olmadığı için, bir çocuk olarak hayatın planını doğaya, yani Büyükada’nın doğasına göre aklımda tutardım. Çok sevdiğim çocukluk arkadaşlarımın evinde bulunan dut ağaçlarından dut yediğimiz (bugün için inanılmaz ama yıkamadan) günler yazın........

© Şalom