Çok etkileyici bir metin var dağarcığımda. Derlenmiş bir metin.

Ama önce ‘hazırlık soruları’:

1) Başkalarının mutluluğu için insanın kendi mutluluğundan vaz geçmesi kolay mıdır?

2) Peki böyle bir fedakârlık nasıl, neyle, hangi inançla ya da adanmışlıkla açıklanabilir? Yaygın bir tek gerekçe düşünülebilir mi?

Sadece 60 saniye düşünün lütfen.

(...)

★★

Baba Charles’la oğul Charlie’nin hikâyesidir:

“Sinema tarihinin en ünlü komedyenlerinden Charlie Chaplin bir röportajda çocukluğunu ve çocukken kendine ilham verenleri anlatır. Söz dönüp dolaşıp babası Charles Chaplin Sr.’a gelir:

(…) Küçük bir çocukken babamla bir sirk şovunu izlemeye gittik. Bilet sırasında uzun bir kuyruk vardı ve önümüzde de anne, baba ve altı çocuktan oluşan kalabalık bir aile duruyordu. Yoksul oldukları her hallerinden belliydi ama pasaklı değillerdi, elleri yüzleri, elbiseleri tertemizdi. Çocuklar sirkten bahsederken çok mutlu görünüyorlardı.

Sıra onlara gelince babaları gişedeki adama doğru eğildi ve bilet........

© Pusula Gazetesi