Mijn oude moeder, 86, ging naar de dokter voor een middeltje tegen tranende ogen, maar die arts was blijkbaar nogal een doortastend type: “Ik blijk staar te hebben,” zei mijn moeder even later beduusd aan de telefoon. “Ik moet geopereerd worden.”

Meteen dacht ik aan wijlen mijn vader. Ook hij had, een jaar of tien geleden, een dergelijke operatie ondergaan, en daar was hij zo tevreden over dat hij het iedereen aanried. “Je moet je aan staar laten opereren,” drong hij aan, elke keer dat ik hem zag. “Maar papa, ik héb geen staar,” antwoordde ik dan, waarop hij steevast met een wegwuivend gebaar zei: “Maakt niet uit. Gewoon dóén.”

En nu was dus mijn moeder aan de beurt. Ze vond het eng. “Kom op, fluitje........

© Parool