Hollywood’un “ısıtıp ısıtıp önümüze koyma” (remake) sevdasının son kurbanı efsanevi Running Man oldu. Arnold Schwarzenegger’in o sarı tulumuyla hafızalarımıza kazınan, döneminin en sağlam medya eleştirilerinden birini sunan Running Man (Ölüme Koşan Adam), yeni versiyonuyla vizyonda. Ama size baştan söyleyeyim: Sinema salonuna koşacağınıza, paranızı cebinizde tutup aksi istikamete koşun.

Akasya’nın Imax salonunda filmi izlerken aklımda tek bir cümle: “Bu senaryoyu kim onayladı?” Acaba diyorum, senaryoyu, yönetmenin 7 yaşındaki yeğenine mi yazdırdılar? Öyle olmalı çünkü filmin senaryo matematiği tam olarak ilkokul çağındaki bir çocuğun hayal dünyası seviyesinde. Hani eline iki aksiyon figürü alan çocuk, “Çiuuvvv, bam güm, şimdi buradan lazer attı, sonra dev bir robot geldi!” diye bağırır ya… İşte filmin mantık örgüsü tam olarak bu.

Glen Powell, o meşhur çarpık gülüşüyle her sahneden “yırtmaya” çalışıyor ama nafile. Karakter motivasyonları? Sıfır. Diyaloglar? İlkokul müsameresi tadında. Olay örgüsü? Mantık tatile çıkmış. Bir filmin bu kadar pahalı görünüp, içini bu kadar boşaltmayı nasıl başardığını incelemek için üniversitelerde ders olarak okutulmalı.

Orijinal eserin ve hatta 87 yapımı filmin olayı neydi? Gerilim. Çaresizlik. İnsanın insana ettiği zulmün medya aracılığıyla bir........

© Öteki Sinema