Ölüm hastalığını düşündükçe derinlerime gömülüyorum alabildiğine. Aynaya bakıyorum, gözlerimin çukurunda öylece duruşu şaşırtıyor beni. Sonra bir kadın tasarlarken yakalıyorum kendimi; ikimizin görebileceği bir göz lazım diyorum. Bütün bunları bana düşündürten ömrümün yüzü. Ömrüm, sırtımda bir kambur. İri burnumun yüzümde sırıtması gibi, bir çeşit yük. Öylesine duruyor zamanın bir yerinde. Mutluluğu bekliyor yüzüm.

Yüzdeki ifade mutluluğu yansıtan en iyi araç. Sanırım mutluluk hayallerin hakikat kılınması çabasından başka bir şey değil. Ama o yaşanan değil, daha çok hatırlanan bir şey; yaşanmış bir anın hatırlanması… Yani geçmişte kalan bir şey. Mutluluğu ben de bulsam, hiç tereddüt etmeden çiçekli bir şal gibi örtmek isterim üstüme. İçinde bulunduğum anın yaşadığım tüm günleri silmesini isterim. O eski kokan saatleri, kimsenin dokunmak durumunda kalmadığı kapı tokmağını, çocukluğumu ve dahi kimsenin bir şey asmadığı aklımı.

İyi ve hoş vakitler arıyorum. Yüzüme tebessüm yapıştırıp bir gülümsemeyi yön olarak alıyorum. Anlaşılmış olmalı ki, bir yüze taşınmak istiyorum; o yüzden dünyaya yönelmek. Bunlar çocukluğumdan beri bilmediğim şeyler. Bana öğretilmedi, el yordamıyla bulduğum sözler. Oysa ben, bana ait sözler söylemek istiyorum… Bu sözler benim diye inleyerek.

İnancım o ki, gülen bir yüze İstanbul’un her yanından gidilir. Ben neden, niçin, nasıl gidemiyordum. Etrafımdan hayatını zor kazanmış insanlar geçiyor; yüzlerinden belli. Hayatını yüzüyle kazanmış kadınlar var diğer tarafta; yüzlerinden belli.

Yüzün bana açılan yönünün dışında hiçbir şeyle ilgilenmiyorum. Ayna gibi kendimi orada görüyorum ve tanıyorum. Yüzün her iki yanında hayata dikey çıkan yaşlıların durgun oturan........

© Nokta Haber Yorum