İstanbul depreminden sonra insanlarda yaşanılan ilk duygu kuşkusuz, korku/dehşet oldu...

Yakın çevrem ile konuşurken daha doğrusu deprem şikayetleri dinleyince şunu düşündüm:

İnfiale kapılan insanlarda acizliğin getirdiği aşağılanma duygusu yaşanıyor! Şöyle açayım:

Sürekli deprem gerçeğiyle yaşıyoruz, devlet/siyasi iktidarlar söz veriyor ve hiçbir şey yapmıyor.

İnsanlar ile alay ediliyor sanki; iktidarın başı deprem merkezlerine gidip poz veriyor. Ya sonra? Arkası hiç gelmiyor… Bu kaçıncı?

İnsanlar kendilerinin yok sayıldığını düşünüyor, hınç duyuyor. Halk kendini aşağılanmış sayarken diğer yanda yaşadığı ne; “siyasi iktidarın başına ve manevi değerlere hakaret ettin/aşağıladın, hadi hapse!”

Bu arada ağızlarındaki azarlama hız kesmiyor, tepeden bakma, kibir hiç eksik olmuyor. Kendi düşüncesi dışında tek söz duymak istemiyor.

Görevlerini hatırlamıyorlar; hani nerede, çeyrek asırdır deprem için yaptıkları? Fos.

Sanırım kendilerini bunca yıl hangi duygunun iktidarda tuttuğunu unuttular: Aşağılandığını düşünen insanlar yığın yığın AKP’ye gitti. Çünkü aşağılanma duygusu, intikam arzusunu ortaya çıkarır…

Bugün dünkü o duygusal hava esiyor; aşağılandığını/onurlarının kırıldığını düşünenler, iktidara öfke duyarak akın akın muhalefete yöneliyor. Hayatlarındaki iyi şeylerin yok olmasının sorumlusu olarak, iktidarı görüyorlar.

Tarihin yazdığı gibi; hayal kırıklığının yarattığı öfke, devrimleri tetikler.

Duygu, dış dünyadan gelen uyarılar ile olur.

Mesela bazı ülkelerde bazı........

© Nefes