Artık katiller ürkütücü, karanlık tipler değil.
Suça bulaşmış yetişkinler de değil.
Katiller, eline harçlık tutuşturduğumuz, “bu ne yaramazlık” deyip geçiştirdiğimiz çocuklar.

Evet, bunu yazarken içim yanıyor ama ne yazık ki her geçen gün böyle haberlerle sarsılıyoruz.
Az önce, arkadaşları tarafından bisikletinin frenleri kesildiği için düşüp hayatını kaybeden bir çocuğun haberini okudum.

Haftalardır aynı konuyu yazıyorum: Zorbalığı.
Ve her defasında aynı soruya dönüyorum:
Neden?

Çünkü karınlarını doyurduk, gözlerini oyaladık ama ruhlarını aç bıraktık.

Bu yüzden gençler canavarlaşıyor. Aileler din eğitimini verme konusunda hem yetersiz hem de isteksiz.
Okullarda ise ilk din dersi 4. sınıfta başlıyor. Geç. Çok geç.

Oysa çocuğa en erken dönemden itibaren verilen inanç eğitimi ruhun gıdasıdır.
Bu verilmediğinde çocuk içsel bir boşluk yaşar. Üstelik ne ailenin ne psikologların dolduramayacağı bir boşluk. Ve tatmin olmamış bir ruh, kötülük yapmasa bile kendini kötülükten koruyamaz.

Çocuklarda, kendisine yardım edecek ve koruyacak sonsuz bir kudret arayışı vardır.
Bu arayış ilk yıllarda anne-babaya güvenle tatmin olur; ancak çocuk büyüdükçe, merak ettikçe, hayatı sorguladıkça........

© Mir'at Haber