Çiçekleri sevmiyorsanız bahçıvanlık yapmayın. Kim neyi seviyorsa o işi yapsın. Kim neye ilgi duyuyorsa hayatını ona adasın. Kim hangi dili biliyorsa onu konuşsun. Kim neden keyif alıyorsa vaktini onunla geçirsin. Dünyayı güzelleştirmenin tek yolu bu… Hayatı kolaylaştırmanın, insanca bir dünya kurmanın yegane yolu buradan geçiyor. İşini seven, sevdiği için hakkıyla yapan ehil insanlara ihtiyaç var. Ata et, aslana ot vermemeli.

İçine sevginin karıştığı bütün uğraşlar kıymetlidir. Sevgi, yapılan işe renk katar, onu derinleştirir, güzelleştirir ve karşılığını uçlarda temsilde verir. Toprağın altına sevgiyle yerleştirilen tohum daha kolay çatlar. Köküne sevgiyle yürüyen fidanın gövdesi sağlam olur. Gövdesi sağlam olan fidanın yaprakları gürbüz olur. Yaprakları gürbüz olan ağacın meyvesi tatlı, gölgesi serin olur. Ve bütün bunları sevgiyle yapan insan, bahçeyi bahçeye dönüştüren bahçıvan geriye çekilip derin bir oh çekebilir, elleriyle büyüttüğü ağacın gölgesinde huzurla uyuyabilir, gururla “işte bu benim eserim” diyebilir. Her iyi bahçıvanın yüzünde yetiştirdiği çiçeklerin rengi vardır.

Elbette kötü bahçıvanlar da var, yaptığı işi sevmeyenler… Sanki zorla gönderilmişlerdir bahçenin başına. Sanki zorla fidanlardan sorumlu bahçıvan olarak atanmışlardır. Metal eller, çiçek gövdesine dokunmayı bilmez ve çiçekler bunu bilir. Çiçekler bahçıvanın iyi mi kötü mü, ehil mi naehil mi olduğunu anın da anlar. Ona göre açar veya açmazlar. Ona göre dallarda parıldar veya solarlar. Bir aynadır bahçe ve bahçıvan. Bahçıvan bahçeye sevgiyle bakmadığında bahçeler tebessüm etmez ve tebessüm etmeyen bahçelerden çiçek kokuları yükselmez. Kendisini yorduğu gerekçesiyle bahçesine hoyratça bakan insanın tarlasında ayrık otları, sarmaşıklar, asalaklar çiçeklerden ve meyvelerden daha görünür hale gelir. Asalakların kıymet gördüğü bahçelerde fidanlar çiçek açmayı........

© Milat