Emek veren kalbin sesiyle...

Başkalarının hayatına hep imrenerek baktığında , yorulan sen olursun. Oysa onların teri, onların toprağını suluyor. Senin avuçların boş, ellerin cebinde, gözlerin ise başkalarının tarlasına dalmış…

İşte orada, içini kemiren o sessiz yangın başlıyor.

Oysa kendi ürettiğin, kendi emeğin kadar huzurlusun hayatta. Bir şeyi başardığında içinden taşan o sessiz huzur vardır ya, işte gerçek mutluluk o andır. Ne bir alkışa ihtiyacın olur, ne başkasının gözünden onay toplamaya.

Sen bilirsin çünkü, emeğinle yoğrulan şey zaten kutludur.

Ama bir de, mutsuz, sessiz sinsi çukura düşenler var. Çalışmadan, emek vermeden başkalarının neşesine heves edenlerdir bunlar .

Kendi bahçesine su taşımadan, komşunun üzümüne göz........

© Milat