Bu çağın çocuğu değilim

Asi ruhum imkân vermez ruhbanlığa

(M. Kurtoğlu)

Şiir, yazılması en zor edebi türdür bana göre… Zor yazılan zor da okunur… Zira dikkat ister, hiçbir şeyi atlamadan okunmak ister. Şiirin anlama dair ipuçları kelimeler arasında kendisini öyle bir saklamıştır ki onu kaçırdığınızda tekrar tekrar okumak zorunda kalabilirsiniz. Hele de bir şiir kitabını tahlil etmek ve tanıtma istiyorsanız daha da dikkatli ve temkinli olmak zorundasınız.

Bugün Mehmet Kurtoğlu’nun son şiir kitabı “Kara Dehlizlerde Ben” üzerine bir değerlendirme yapmaya çalışacağım. Nisan ayında Çıra Yayınları arasında çıkan kitap, karanlık bir sokakta yürüyen bir insan silueti görselli kapağıyla ilgi çekiyor. 128 sahifelik kitapta birbirinden farklı konularda ve farklı tarihlerde yazılmış 53 şiir bulunmakta…

Kitabı okuyup kendimce önemli bulduğum mısraları işaretledikten sonra, şairin şiir poetikası hakkında bir araştırma yapma gereği duydum. Zira kafamda oluşan fikirler ile şairin şiir hakkındaki fikirleri arasında bir bağ kurmam gerekiyordu. Daha önce çıkan kitapları hakkında yazılanlar, şair ile yapılan söyleşiler ve şairin şiire dair yazdığı yazılar, kafamdaki soruları cevaplamama yardımcı oldu.

Mesela bu yazılardan onun bir şiir tarifine rastladım. Kurtoğlu’na göre şiir, “şairin yaşadıklarının ruhunda şekillenip ilhamla kâğıda dökülmesidir. Kâğıda dökülen şiir, okunduğunda bir başka yürekte, bir başka gönülde karşılık bulur.”

Kurtoğlu’nun şiirleri okuduğumda onun “protest ve asi ruhlu bir şair” olduğu yönünde kafamda bir fikir oluştu. Bu isyankâr ruh onun şiirlerine coşkunluk katan bir saikti. Kendisi de bir yazısında “Coşkuyla yazan bir insanım. İlham nerede nasıl gelirse öylece yazarım.” diyor. Şiirlerin........

© Milat