“Selâmlaşma, tebrikleşme, dostluk gösterme vb. bir amaçla el sıkışma, tokalaşma” anlamlarına gelen güzel bir kelime musâfaha. En çok ihtiyacımız olan hâl şimdilerde bu olsa gerek. Karşı tarafa gönülden seslenmek.

İnsan soyunun, her bakımdan, tüm yönleriyle din, gelenek, kültür, hayata bakış, ideoloji ve siyaset zemininde insana yakışan hâlleri azalıyor mu? Ne dersiniz? Kaç kişi, yolda yürürken, içinden gelerek hiç tanımadığı bir şahsa selam veriyor? Verse de karşı taraf bu selamı nasıl karşılar? İş arkadaşlarımızla selamlaşıyor muyuz? Gelin, birlikte düşünelim.

İnsanların neyi, nasıl anlayacağını bilemiyorsunuz. Dolayısıyla herkes kendi âleminde yaşıyor. Bireysel hayatların küçük dairesinde ve içimize çekilerek hayat sürmeye çalışıyoruz. Eksiliyor, yarım kalıyor ve siniyoruz. Oysa insan, âlemini sürekli genişleterek ömrünü sürdürür. Âlemin genişlemesi algının, hayalin, tefekkürün ve hayata bakışın da genişlemesi, derinleşmesi anlamına gelir. Şimdi küçülen bir varlık değil midir insan? Nereye gidiyor, kabuğuna çekilmek mi bunun adı? Doğrusu anlamak zor. Oysa bir musâfaha ile atılan bir adım........

© Milat