İnsan bu meçhul, gerçekten anlamak güç, bilhassa özünü…

Tabiatımızda ne coğrafyalar(!) sıra dağlar, denizler, uçurumlar, gayyalar barındırıyoruz. Fırtınalar, gelgitler, hayat dilindeki sürçülisanlar, tökezlemeler, arızalar.

Vaktiyle yaşadıklarımdan bir beldeye, aslında kader yazısına öfke, gayz dolmuş, neredeyse yüzünü bir daha görmemek üzere yemin etmiştim.

Fakat tuhaftır, bir seneden sonra devasa bir özlemle oraya çekildiğimi, kabarmış duygularımı görüp şaşkına dönmüştüm. Vardığımda da âdeta şahane duygularla mesttim. Her varlık bir ikramdı alkışlamaydı, tanıdıktı, kalpteydi. İnsan kaç hali taşırdı?

Mazim, sevdiklerim ve daha nice şey oradaydı. İnkâr, o dönemdeki çocuğu genci, sanki manevî kısmî bir mirası ret gibiydi.

Üstü örtülse, kahramanlarınız perdenin ardına çekilse hadise yığınlarının baskısı altında kalsa, dünyevi karmaşıklıktan, dağdağadan silikleşse bile; ansızın size sesleniyor; geçmişin izleri başını, içinde sakladıklarını, uçlarını gösteriyordu.

Çünkü sürprizli yolunuzun bir parçasıydı, kişiliğinize fıtratınıza tesir etmişti. Sizdendi.

***

Bazen çeşitli sebeplerle yaşadığı yeri şiddetle, türlü sürüklenişlerle hatta ömrünün sonbaharında terk edenlere şahit kalıyoruz.

Fakat özene bezene süslenmiş hayallerle, umduklarını bulamadıklarını, çıplak gerçeklerle (gençlik) rüyalarının çeliştiğini, çeşitli kırıklıklar pişmanlıklar yaşadıklarına tanık oluyoruz. Velev ki geri dönmeyi tekrar istesinler bundan böyle zordu.

Alışmadıkları, teferruat gibi ele alınsa dahi pek çok şeyi tekrar düzenlemeleri kurmaları, taze başlangıçlar yapmaları gereken bir mahalde; “yerleşmeleri” zannedildiği kadar cazip değildi. Benimsemek için ayrı bir temrin çalışma ve enerji lazımdı.

Kolay değiştirilemeyecek mizaç, olaylar, b(ilgiler) yapı, unsurlar vardı. Ve herhangi bir şeyin “çapı” mevcudiyeti sizin anlık gelir geçer hükümlerinize eylemlerinize, ikide bir........

© Merhaba Haber