Yemyeşil ağaçların arasında üç kardeş kovalamaca oynuyor, neşe içinde çığlıklar atıyorduk. Çiçek toplayıp başımıza taçlar yaptık, kız kardeşim henüz yedi yaşında olduğundan ona da ben yapıyordum. Sadi on iki yaşında ben ondan üç yaş büyüğüm. Babam ve annem çimenlerin üzerinde oturmuş temiz hava ve manzaranın lezzetini tadarken, babamın yanındaki büyükannem mor bol elbisesinin içinde babama yaslanmış uyur vaziyette yerini almıştı. Emektar hizmetlimiz Emin efendi yiyecekleri hazırlıyor, içecek ikram ediyordu. Nihayet sofra hazır olduğunda annem bize seslendi;

-Süreyya! Kardeşlerini de al gel !

-Tamam anne! Kardeşlerimin elinden tutuyor neşeyle onlara doğru koşuyoruz.

Annem sözü ikiletmez , hemen yerine getirilmesini isterdi. Güzeldi ama yüzünde hep bir ciddiyet dolaşırdı. Arada bir gülümserse yüreğimde güller açardı o zaman.

Neşe içinde yemeğimizi yedik. Yemek sonrası babam bizi dere kıyısında dolaşmaya çıkardı. Övünçle ;

-Bu gördüğünüz topraklar bizim. Aileye toprağa sahip çıkacaksın bu zamanda.

Babam övülmeyi severdi. Övmeyi de. Ama her zaman bize karşı babacan ve müşfikti.

-Toprak zenginliktir çocuklar. Ben babamın bana bıraktıklarını korudum siz de bundan sonra büyüdüğünüzde koruyacaksınız. Biz her zaman yanınızda olmasak ta geleceğiniz bu topraklarda .

Annemin görmediği bu alanda babam bizimle kovalamaca oynadı. Hepimizi tek tek öptü.

Annem olsaydı “şımartma şunları “derdi. Ben ailemin ilk göz ağrısı, bal böcekleriydim. Sorumluluk sahibi olmayı aşılamışlardı henüz altılı yaşlardayken. Şımarık değildim hatta “zeki kız bizim Süreyya” derdi annem ve babam. Tabi ki büyüdükçe verdiğim cevaplarla çevremde de hissedilir fark atmıştım yaşıtlarıma. Hafızam iyi, sorular karşısında pratik cevaplar bulurdum.

***

Piknik sonrası toparlanıp konağın yolunu tuttuk. Yol boyunca şarkı söyleyen Selen yorulmuş olmalı ki uyudu. Annem üzerini örttü hırkasıyla. Anneme........

© Maraş Gündem