Kısık gözleriyle etrafı taradı. Çalışanları tek tek süzgeçten geçirdi. Kimin ne yaptığını takip etme işini tamamlayınca usulca ofise geçti. Masasına kuruldu ve işçi yevmiye defterini açtı. Atölye için on beş kişi fazlaydı. Gelir gideri karşılamıyordu. Yemekti, yol parasıydı, Sigorta, haftalık yevmiye derken epey yekun tutuyordu. Kendisi bile rahat yaşamı dizginlemiş, evde dahi tasarruf tedbirleri almıştı. Sakalını eliyle düzelti. Kimsenin ekmeği ile oynamakta istemezdi ama daralmaya gitmek zorundaydı. Kaç kişi çıkaracaktı ki? Sadece el işçilerinden eleme yapabilirdi. Makinacılar çalışıyordu, iyi kötü.

-Offf !

Defteri kapattı. Firma telefon numaralarını barındıran ajandasını açtı. Firmaları arayıp iş için bir gelişme var mı diye soracaktı. Onlarda gelişme olursa kendileri de rahat çalışabileceklerdi. Gözüne kestirdiği kodaman şirketlerin birini aradı. Cevap olumsuzdu. İkinci firmayı aradı. Cevap yine olumsuzdu. Üçüncü dördüncü derken beşinci de firma yetkilisi olumlu cevap verdi. Salı günü malları vereceğini diğer haftaya istediğini belirtti. Tamam dedi, fasonu sordu;

-Yüz elli dedi,........

© Maraş Gündem