Υπάρχουν στιγμές που η δημόσια ζωή της χώρας δίνει τόσο παράλογες δηλώσεις, που θα μπορούσαν να σταθούν αυτούσιες σε stand-up παράσταση. Η πιο πρόσφατη ανήκει σε βουλευτή που αποφάσισε να μοιραστεί δημόσια το υπαρξιακό του δράμα, ότι δηλαδή δεν βγαίνει οικονομικά με 5.000€ τον μήνα. Το είπε με σοβαρότητα. Με αίσθηση καθήκοντος. Και φυσικά με τον τόνο ανθρώπου που ζητάει την κατανόηση του κόσμου για την καθημερινή του μάχη ανάμεσα σε λογαριασμούς και γραβάτες.

Και κάπου εκεί, ο μέσος Έλληνας που επιβιώνει, η λέξη όχι υπερβολική πλέον, με σκάρτα 1.000€ μουγκάθηκε για μια στιγμή. Πιθανότατα την ώρα που έκανε προσθαφαιρέσεις στο e-banking για να δει αν βγαίνει ο μήνας ή αν θα βγει εκείνος έξω από το σπίτι για να φωνάξει από το μπαλκόνι. Το άκουσε και ένιωσε εκείνο το γνώριμο τράβηγμα στο στομάχι, σαν να σου λένε ότι ο Πωλ ΜακΚάρτνεϋ δυσκολεύεται οικονομικά επειδή ανέβηκε η τιμή στα καπέλα.

Για τον συγκεκριμένο πολιτικό, τα 5.000€ είναι λίγα. Ααα, λάθος, 4.000€. Τα 1.000 πάνε στο κόμμα… Για τον εργαζόμενο, τα 1.000€ είναι όλα. Ενοίκιο, φαγητό, λογαριασμοί, μετακινήσεις, ίσως παιδιά, ίσως χρέη, σίγουρα άγχος. Η απόσταση ανάμεσα στις δύο πραγματικότητες δεν είναι απλώς οικονομική. Είναι πολιτισμική. Είναι η διαφορά ανάμεσα στο «δεν βγαίνω γιατί έχω έξοδα» και στο «δεν βγαίνω γιατί το πορτοφόλι είναι άδειο σαν ψυγείο φοιτητή». Αυτή η δήλωση λοιπόν δεν ήταν απλώς ατυχής. Ήταν η απόδειξη ότι ένα κομμάτι του πολιτικού κόσμου δεν καταλαβαίνει καν σε ποια χώρα ζει.

Η δυσκολία του βουλευτή να «βγει» με 5.000€ βασίζεται στο ότι δεν έχει έξοδα με βάση τη δική μας καθημερινότητα. Έχει «υποχρεώσεις», μια κομψή λέξη που καλύπτει οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί κάποιος που δεν έχει πληρώσει ποτέ ΔΕΗ και έχει ξεχάσει πώς είναι το καλάθι του σούπερ μάρκετ. Ένα κοστούμι δεν είναι απλώς ρούχο, είναι........

© Kouti Pandoras