Στην Καρδίτσα βρέχει αλλιώς. Η λάσπη κολλά στα παπούτσια σαν ανάμνηση, τα χωράφια πίνουν νερό με την υπομονή παππούδων και τα σπίτια έχουν ακόμη αυλές, όχι για καλλωπιστικά φυτά, μα για κότες, για σκάμνια, για κουβέντες.

Σ’ έναν τέτοιο τόπο μαζεύτηκε ένα σύνολο ανθρώπων με κοινές καταβολές, μα κυρίως με μια αγάπη για την επαρχία και την αποκατάστασή της. Μια αγάπη για τη λαογραφία. Μια ιστορία με ρίζες.

Το ξεφυλλίζεις και ξαφνικά δεν είσαι πια στο βουητό της πόλης, είσαι σ’ ένα χωριό που έχει τζάκι, σ’ ένα καφενείο όπου ο καφές έρχεται πριν παραγγείλεις, σε ένα πανηγύρι όπου χορεύεις με τους ξένους σαν να τους ήξερες χρόνια.

Το «Αρνί» δεν είναι απλώς σελίδες. Είναι τα χωράφια που φυτρώνουν μνήμες, τα ποτάμια που ξεχάστηκαν στον χάρτη, τα στόματα που σιγοψιθυρίζουν δημοτικά τραγούδια χωρίς ποτέ να τα ‘χουν μάθει. Στην εποχή του ψηφιακού κενού, κάποιοι σπέρνουν ακόμα λέξεις στο χώμα. Και περιμένουν, όχι followers, αλλά άνοιξη. Κι ας ξεκίνησαν ψηφιακά.

Δεν είναι λίγοι όσοι γύρισαν, άλλοι με βαλίτσες, άλλοι με πληγές, άλλοι με μια σιωπηλή πείνα για ρίζες. Και γύρισαν στην Καρδίτσα. Όχι επειδή δεν βρήκαν τίποτα στην Αθήνα, ή όπου αλλού βρέθηκαν, αλλά επειδή εκεί δεν βρήκαν τους εαυτούς τους.

Εδώ, στις μικρές πεδιάδες και στα βουνά που μυρίζουν καμμένο ξύλο, επέλεξαν να μείνουν τα παιδιά που είχαν σπουδάσει αλλού, που είχαν ταξιδέψει, που κουβαλούσαν ξένες λέξεις στις τσέπες και λαϊκές μελωδίες στα αυτιά, παιδιά που αγαπούσαν τη λαογραφία, όχι σαν μάθημα, αλλά σαν τρόπο να καταλαβαίνουν τον κόσμο.

Στην αρχή ήταν μία ομάδα στο Facebook. Λίγα άτομα. Ένα post, μια φωτογραφία, πολύ χιούμορ. Σχόλια. Γέλια, ατάκες, μνήμες. Μνήμες που γίνονταν λέξεις, οι λέξεις γίνονταν ανάγκη, η ανάγκη έγινε κοινότητα.

Μια παρέα που δεν ήθελε να μείνει μόνο ψηφιακή. Που ήθελε να μαζεύεται, να μοιράζεται, να φτιάχνει.

Μέσα από αυτή την παρέα γεννήθηκε μια ταινία, ένα μικρό χρονικό, ανεβασμένο στο YouTube, όχι με φώτα ή με budget, αλλά με μια κάμερα και αληθινούς ανθρώπους. Μια παρέα που είπε την ιστορία της, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.

Η παρέα μεγάλωσε. Από μηνύματα και σχόλια, πέρασε σε βραδιές γύρω από τραπέζια, σε εξορμήσεις στα χωριά, σε βόλτες σε στάνες και ξωκλήσια, σε φωτογραφίες με χώμα στα παπούτσια. Και μαζί με την παρέα,........

© Kouti Pandoras