Dün, yani 1 Mayıs.

Her sabah olduğu gibi işe gittim, Sarıyer’de oturduğum için trafikten, kapalı yollardan etkilenmedim.

Asansöre bindim.

Genç bir erkek, sanırım 20’lerinin başında...

Tanışmıyoruz, zaman zaman asansörde karşılaşıyoruz ama.

Yüzüme baktı ve “3.5 saat” dedi.

“Ne 3.5 saat” dedim.

“Şişli’den Maslak’a tam 3.5 saatte geldim.”

“Gaz yedin mi?” diye sordum.

“Hayır” dedi. Buna da şükür dedik.

Sonra “Ben çok gencim, gururuma dokunuyor, hiç hayal kuramıyorum, neden bu kadar düşmanca davranılıyor bize?” diye devam etti.
Sadece “sağlam dur” diyebildim.

Asansör 16. katta durdu, ben indim, o devam etti.

Tüm gün aklımda bu cümle vardı: “Ben çok gencim, gururuma dokunuyor, hiç hayal kuramıyorum, neden bu kadar düşmanca davranılıyor bize?”

Sahi neden?

Bu gençler neden TOMA’yla bu kadar içli dışlı olmak zorunda.

Onlar ‘sevilmek, sayılmak, değer görmek’ istiyor.

Hayal kurmadan yaşayan bir gencin geleceği olur mu?

O gencin yaşadığı ülke ileri gidebilir mi?

Kendimi düşündüm. 53 yaşındayım, hayatım boyunca resim yapmak, yazmak gibi meşguliyetlerim oldu. En zor zamanlarımdan çalışarak ve sanatla ilgilenerek çıktım.

Şimdilerde kendimi sürekli şöyle düşünürken yakalıyorum:

“Yeni boyalar alsam, resme başlasam...”

Sonra duruyorum, “Amaaaan yapsam ne olacak” diyorum.

Bilgisayarın başına oturuyorum, tam ortalarına geldiğim ama bir senedir hiçbir şekilde ilerleyemediğim romanımı yazmak için o dosyayı açıyorum. Yandan bildirimler çıkıyor.

“Son dakika” diyor ve yine bir felaketi haber veriyor.

Düşüyorum. O haberlere bakmaya başlıyorum. Zaten yayınlar var, oturup önünü arkasını araştırmaya başlıyorum.

Diğer dosyayı yani romanı kapatıyorum.

Bu cümle şu: “Bu roman hayatın kendisinden daha basit, yeni bir hikaye bulsam iyi olacak.”

Bir akşam arkadaşlarım çağırıyor, “Hadi biraz laflayalım, şurada yemek yiyelim” diyor.

“Tamam” diyorum, havam değişir.

Ancak gün içinde olan biten enerjimi öylesine........

© Korkusuz