Bugün kardeşim merhum Türkay Ilıcak’ın ‘Sürprizlerle dolu 26 Yıllık Avustralya Anılarım’ isimli kitabından seçtiğim, duygu yüklü gerçek bir hikâyeyi aktarayım dedim. Bu olayda, uzak diyarlarda yaşayanların çektiği vatan hasreti kadar, dil hasretinin de ne denli önem arz ettiği daha iyi anlaşıyor.

Emine, Lefkoşa’da yaşıyordu. 1950’lerde Kıbrıs’ta toplumlararası huzursuzluk başlamıştı. 1960’ta kurulan Kıbrıs Cumhuriyeti ise 3 yıl sonra bozulmuş ve adaya çeşitli milletlerden BM Barış Gücü getirilmişti. Bunlar arasında Avustralya’dan gelen polis güçleri de vardı. Emine o zaman genç bir kızdı. Bir tesadüf eseri Avustralyalı polis ile tanıştılar. Aileden bazılarının itirazlarına rağmen, Emine, Avustralyalı polisin ‘cennet’ diye anlattığı ülkeye gitmeye razı oldu.

Polisin ailesi Perth şehrindeydi. Türklerin yoğun olduğu Melbourne şehrinden 3 bin mil uzaktaydı. Perth şehri her dönem Avustralya’nın ve dünyanın en temiz, en yaşanabilir kenti seçiliyordu. Ama şehirde ne yazık ki, Türk toplumundan eser yoktu. Emine bazı günler şehir merkezine yakın olan büyükçe bir parka gelir ve orada bulunan kuşları, kanguruları ve bin bir çeşit çiçeklerle ağaçları seyreder, aralarında dolanırdı.

Bir gün yine parkta torunu ile dolanırken, parkın........

© Kıbrıs Gazetesi