Benim yaş kuşağım ve önceki kuşaklar baba sevgisi ne demek çok az bilir. Babaların çocuklarını gece uyurken öptükleri bir çağdan sırtlarında taşıyıp, annelerin şımarıklıklarla yetiştirdikleri bir çağa geldik. Birey yapacağız, özgüvenli yapacağız, kimseye ezdirmeyeceğiz vs. derken bencilliğin, saygısızlığın ve terbiyesizliğin sınırlarında dolaşan, bir arada yaşama kültüründen yoksun bir nesil yetiştirdiğimizi hala fark edememiş olmamız ise korkunç bir fecaat. Bir de üstüne hepimizin bilgi/ilgi/güç sınırlarını aşan sosyal medya, bilgisayar ve cep telefonu oyunları var…

BM Çocuk sözleşmesine göre 18 yaşına kadar herkes çocuk.

Bizim nesil için oldukça yabancı bir kavram.

Şimdi hatırlıyorum da inşaatlarda 15., 20. Katlara sırtımda 2 torba çimento taşırken yaşım en fazla 13-14’dü. Çevremde benden çok daha önce ağır yüklerin altına giren akranlarım vardı. Çalışmayan çocuk nerede ise yoktu.

Kimi çırak, kimi amele bir işte çalışarak okul harçlığı biriktirmeye çalışırdık. Okula hevesi olmayanlar erkenden mesleğe yönelirdi. Geri dönüp baktığımda bunların hiç birisinden üzüntü duymuyorum. Aksine bunlar beni ve arkadaşlarımı daha güçlü yaptı.

Bizim yaşadıklarımızı çocuklarına yaşatan hemen hiçbir arkadaşım yok ama büyük çoğunluğu ben de dahil gelecek endişesi içinde ve aslında çoğumuz neler yapılmalı-yapılmamalı az çok bilsek de yapamıyoruz.

Az da olsa el bebek gül bebek büyüyen arkadaşlarımız da vardı. Çoğu bugün o yılların rahatlığının cefasını çekiyor…

Hayatımız hep kırılmalara denk geldi.

Okula başladığımız yıllarda lise mezunu olmak çok kıymetli idi ama biz liseye gelene kadar lise diploması sıradanlaşmış herkese üniversite kapısı gösterilir olmuştu. Okuyamayanlarımız bir mesleğe yönelirken, okumaya yatkınlarımız zor şartlar altında da olsa bu sefer üniversiteye yöneldi.

Özal’la birlikte ilk üniversite enflasyonu başladı. 1992 yılında mevcut üniversitelere 23 yeni üniversite eklendi. Gerçi bunların çoğu eski üniversitelerden ayrılma idi. Asıl........

© Karar