Hayatı çok çileli geçti. İkibuçuk yaşında annesini kaybetti. Konuşmaya başladığında "Anne!" kelimesini kullanamadı. İçine öyle işlemişti ki annesizlik, evlendiğinde karısının annesine "Anne!" diyemedi. Onun için "Anne!" kelimesi telaffuzu zor bir kelime haline gelmişti. Çocukken annesiz kalmanın hatırasıydı ona "Anne!" kelimesi!

Anne sesini duyduğunda hala yüreği burkulur, gözü dolar, boğazı düğümlenir "Bende bir resmi dahi yok!" derken koca çınarın. Bir an çocukluğuna gider, Soldoy’u gezer, yaylaya çıkar; ancak orada da bulamaz annesini ve hatırasını.

Dağlara bakarak "Memleketimizin geçimi zor. Dağlarda çok bir şey yetişmez; ancak inek bakılırdı!" deyip dalardı hayallerine. Çocuk yaşta, ikinci sınıfta "Okuması çok iyi!" diye öğretmeni onu dördüncü sınıfa geçirmişti. Ancak Maçka’nın gurbeti bitmez; onu da götürdüler İstanbul’a kardeşlerinin yanına! İstanbul’da okulda onunla alay edilmesine dayanamayıp okulu bırakmak zorunda kaldı.

Maçkalının ata mesleğidir yorgancılık! O da kardeşleri gibi yorgancılığa başladı. Kırmızıyı sarı, sarıyı kırmızının yerine dikmeye başlayınca anlamıştı renk körü olduğunu. İşte o zaman yorgancılığın iğneyle toprak kazmak olduğu aklına gelmişti!

Bir yerlere atılmış, yarısı kırık ve bir teli eksik kemençeyi buldu geleceği için. Onda öğrendi kemençe çalmayı. Üç telli çalmaya ise bir yıl sonra eksik teli alarak başladı kemençeye.........

© Karadeniz'de sonnokta