Günlerdir Türkiye’nin konuştuğu ciddi mağduriyet, bir fotoğraf karesi ile dünya gündemine de taşındı. Bu ibretlik fotoğrafın sanırım resimleri ve heykelleri önümüzdeki süreçte ders alınması adına çok yapılacak ama keşke bu görüntüler olmasa idi…
Dimağlara hüzünlü bir şekilde nakşolunan bu sahne, Gülseren Annenin İzmir Şehir Hastanesinin 11’inci katında yatan oğluna bahçeden el sallaması görüntüsüydü.

Benzer sahneyi ben de Pandemi dönemi yaşamıştım. Oğlum Doktor Sefer de evin balkonunun önüne gelip bizi aşağıdan görüp el sallayıp evine dönmüştü.
Bu fotoğraf tüm vicdanlarda derin yaralayıcı bir iz bırakmıştır. Nitekim Beylikdüzü Belediye Başkanı Mehmet Murat Çalık ile ilgili neredeyse siyasi görüş farkı olmaksızın herkes aynı kanaattedir.
Kimse, ailesi dâhil diğerlerinden farklı bir uygulama elde etme çabasında değildir. Yargılama olmasın da denmemektedir.
Ama şu muhakkak ki, geçirmiş olduğu hastalıklar ile mevcut durumunun hastalıkları tetikleme riski ve ciddi kilo kaybı evde tutukluluk halini zorunlu kıldığı gerçeğinin göz ardı edilerek adeta ceza almadan cezalandırılmasının hukuken ve insani olarak açıklanabilecek bir yanı yoktur.
Süreç sanki bir iddialaşma sürecine döndü. ‘’Çalık turp gibi’’ başlığı ile haber yapan bir gazetenin sanki adli tıp raporuyla zafer kazanmışçasına övünerek, ‘’hasta ölüyor, yalanını çürüttü’’ diye devam etmesi ne denli kin, nefret ve düşmanca bir tavırda olduklarını göstermesi açısından dikkate değerdi.
Buca Yüksek Güvenlikli Kapalı Ceza İnfaz Kurumunda ziyaretine gittiğimde savcılığa dilekçe verip beklerken, yazı işleri memuru ‘’ne için........

© Karadeniz'de sonnokta