Bu hafta köşemin giriş kısmını yine Turgat Uyar’ın ‘Acıyor’ dizeleriyle yapacak fakat kendimce, kendime kadar değerli olan başka bir duygunun notalarını dökecektim bilgisayar tuşlarına. 13.10.2025 tarihinde, birkaç gün önce ailesinin kayıp ihbarı yaptığı, ihbardan sonra darp edilip hastaneye kaldırıldığı öğrenilen Gazeteci Hakan Tosun’un beyin ölümünün gerçekleştiğini öğrendik.

Ülkemizde İlk öldürülen gazetecinin üzerinden tam bir asır geçmiş, dünya dönmüş devran kendi içinde hesaplaşmış, yüzleşmiş hiçbir zaman aklanamamış. Tarihe faali meçhul diye kazınmış gazetecinin ölümü. Bu yıllar arasında kaç gazeteci katledildi diye doğru bilgiye net ulaşamasak da gazeteci ölümleri devam etmiş ve hala devam etmekte. Her iktidar kendi katillerini üretip, besleyip, gizleyip yeni faali meçhuller için ülkenin göbeğine bırakıp, ellerini yıkayıp çekilmiş altın varaklı koltuklarına.

Tarihin sayfalarında doğru bilgilerin yer aldığını varsayarsak ki maalesef emin değiliz, eskiden yeniye her tarihi bilginin değiştirildiği gerçeği ya da güvensizliği yüzümüze tokat gibi çarpıyor elbet. Yüzümüze vuran tokadı yanımıza, yamacımıza koyarak yaşamadığımız tarihi not alanlara günahı yükleyip yazmak gerekirse, gazeteci ölümünde ilk üçte Fransa, İtalya ve Türkiye yer alıyor.

Hani insanidir efenim daha yeni yeni kendimize geliyor, gelişiyor ve öğreniyoruz bir taraftan demek istiyor insan. İnsan olmaya çabalıyor, deniyor ve yanılıyoruz kısmına sıkı sıkıya sarılmak istiyor. Duygusal tarafımızla ağlayarak tükenmez kalemle yazdıklarımızı, tükenmez kalem silgisiyle siliyor diğer tarafımız. Tüm iğrençliklerin orta doğu ülkelerinin üstüne yapıştığı gerçeğini sıfatımızın ortasına çarpıp coğrafya kaderdir kardeşim diyor adeta.

Bilmem kaçıncı yüzyılda başlayan,........

© İz Gazete