Ben ne kadar zifiri karanlık köşeler yazıyorsam bir o kadar aydınlık ve mutlu yazılar yazan arkadaşım Murat Şahin ile gelecekten, hayallerden, projelerden ve hikayelerden bahsederken, boşluğuna denk geldi ellam, 'şöyle bir şey yaparız belki belli mi olur’ deyip başlığının bile hazır olduğunu söyledi. Ay efendim kaçar mı benden ’hadi söyle de çalayım’ deyip sonuna 'aşk olsun ya yapar mıyım hiç' cümlesi ile bağlayınca ikna olsa gerek ki ya da ikna gibi yaptı pek emin değilim, kurguladığı şeyi ve başlığını kucağıma usulca bırakıverdi.

Sevgili Murat nasıl güzel, nasıl öyle benlik olan bir yerden ses verdi ki sesime anlatamam. Hepsi hikaye deyince bu hafta sayılı da olsa üzüme düşmüş gibi yazdığım yazılardan biraz nefes almaya parka, bahçeye çıkarmaya çalışacağım yazıma gözü düşen, okuyan ya da az da olsa merak edenleri.

Benim hayatımda beni heyecanlandıran hikayeleri olan iki kişi oldu. Biri kardeşim ama yazmaya oğlumun hikayesinden başlamak isterim. Bizim doğurup, büyütüp ama sistemin eğitip kucağımıza bıraktığı ve ’al senin çocuk bu‘ dediği Z kuşağı. Eğer tüm kontrolü sisteme bırakırsanız sokaklardan toplama hatta toplayamama ihtimaliniz yüksek. En azından benim sürecimde sistem çok fazla kötü değildi diye bu günlerde kendimi olmadık şeylere şükür halinde zikir çekerken buluyorum.

Sadece kendimle alakalı olmamakla birlikte, içimde büyüttüğüm o insan, çocuğun güzelliğini de es geçemeyeceğim elbette.

İlk gençlik evreleri, hani şu bitcoin dedikleri şeyle muhteşem hayaller kurdurup, fena paralar çorlamadı yaşına rağmen. O kadar inandı ki oradan hayatımızın kurtulacağına; eğitim aldı, kafa yordu, zaman harcadı ve en önemlisi inandı. ‘Seni saraylarda yaşatacağım anne’ diyordu. Hani bi hoşuma gitmedi desem yalan olur, bu ülkede ‘seni saraylarda yaşatacağım anne’ deyip gerçekten yaşatan bir örnek vardı neticede, neden benim oğlum ikinci kişi olmasındı.

Sevdiğiniz biri büyük bir........

© İz Gazete