Bir çöp konteynerinin yanında, donmuş bir su birikintisinde kendi yansımama bakıyorum.

Gözlerimdeki ifadeyi tanımlayacak bir kelime bilmiyorum ben.

Belki “umutsuzluk”, belki “özlüyorum”…

İnsanlar bana sadece “sokak köpeği” diyor.

Oysa benim de bir kalbim var, o kalp de sevmek ve sevilmek istiyor.

***

Adım yok.

Kimse bana seslenmiyor.

Sadece bazen, “Çekil oradan!” ya da “Defol!” diye bağırıyorlar.

Her ses tonundaki o sertlik, sırtımdaki tüylerin daha çok diken diken olmasına yetiyor. Oysa ben sadece sıcak bir bakış, nazik bir dokunuş arıyorum.

Belki de bu yüzden, ayak sesi duyduğumda hep kuyruk sallıyorum.

Belki bu sefer, diyorum, belki bu sefer…

***

Rüyalarımda hep bir evim oluyor.

Kapısından girerken “Geldin mi?” diyen bir ses.

Karnım........

© İz Gazete