Geçim derdinden, mutsuzluktan, umutsuzluktan, gelecek kaygısından, ülkenin dertlerinden uzaklaştık ama kaçmadık, karşımıza aldık ortak yolumuzun ortak dertlerini, “nasıl düzeltiriz?” deyip “Direniş” koyduk kampımızın adını. Çünkü anlamsız olduğunu biliyoruz hayatın, kötülüğe karşı direnmedikçe… O birkaç günde aslında ne kadar kolay olduğunu fark ettim beraber kardeşçe yaşamanın, çünkü tek derdimiz her türlü güzel şeyi sırtlayıp geldiğimiz gibi geri dönmekti, tıpkı tüm hayatımızda olması gerektiği gibi. Oysa ne güzel olurdu herkesin hayattaki tek derdi, yoldaşı olduğunu fark etmediği insanlar için o karanlık yolu aydınlatıp ölümü bir direniş umuduyla, davulla zurnayla karşılasa. Kamptayken bir “yoldaş”ıma anlatmıştım bu kelimenin önceden bana ne kadar garip geldiğini,........

© İz Gazete