YOZGAT’IN uzak bir dağ köyünde doğmuştu. Şartları çetindi. Kış geldi mi gitmek bilmezdi. Çöreklenip kalırdı. Penceresine cam takamayan garibanlar elli kiloluk kalın naylon gübre torbasını itinayla keserek etrafına çakardı. Sabah uyandıklarında şiddetli kar fırtınasının içeriye attıklarını erimeden dışarıya tahliye ederlerdi.

Harun dayı daha sağlam iş yapardı. Bu pencereleri naylonla değil yirmi kiloluk “Vita Yağ” tenekelerini kesip birbirine perçinledikten sonra kapatıp karın içeri sızmasından korunur yazın sökerdi. Herkes evinin penceresinin önünde koca kışı geçirirken o atölyeye çevirdiği bir odada durmadan çalışırdı. Maharetliydi. Elinden her iş gelirdi. Köylüye göre sıra dışı bir insandı. Yazın getirdiği sacları keser kuzine soba yapardı. Babamla kuzenlerdi. Araları çok iyiydi. Bizim işleri hem önceler hem de para almazdı. Muhabbetleri kaviydi. Ne zaman canı sıkılsa soluğu bizde alır veya babamı çağırtırdı.

…

İLYAS HOCA Harun dayının babası dolayısıyla babamın dayısı olurdu. Göbek adı Yılmaz olduğundan aile içinde böyle anılırdı. Köyün imamı olmasına rağmen her konuda öncüydü. Kırmızı topraklı olan bir tarlasına diğer düzeneklerle beraber fırın kurup o topraktan kiremit üreterek köyün ilk kiremitli çatısına sahip evi duvar ve ahşap gibi diğer tüm unsurlarıyla beraber her şeyini kendisi imal ederek inşa etmişti. Ev küçük bir saray yavrusu gibiydi.

Hünerleri bundan ibaret değildi tabi. İlyas diğer adıyla Yılmaz Hoca iyi bir saat tamircisiydi. Civar köylerden bu iş için gelen ziyaretçileri az değildi. Bahsini ettiğim uzun süren kış geceleri de kundura üretirdi. Dönemin kara lastiklerine pençe ve ökçe gibi hizmetlerde o ağır şartlarda çok önemliydi. İşine hassas olduğu için yaptığı bu tamirat sonrasında ürün eski olsa bile ömrü uzardı.

…

DEDEM bir sohbet sırasında kayınbiraderi İlyas Hocayı kastederek “O yılmaz bir aşk hikâyesinin kahramanı” demişti. Köy odamızda muhteşem bir tonlama ve şevkle okuduğu Tahir ile Zühre, Asuman ile Zican, Âşık Garib Hikâyesi, Kerem........

© İstiklal