RAMAZAN birazda kendimize koyduğumuz engelleri görüp idrak ederek onları ortadan kaldırmayı düşündürmek üzere bize misafir oluyor. Merhametle geldiğini biliyoruz. Eli kolu rahmetle dolu. Deneyimlerimizden bunun şuuruna varıyoruz zira önceki zamanlara göre söz ve eylemlerimizde yumuşama görülüyor. Daha empatik davranışlar geliştiriyoruz. Kimseyi kırmamak için azami ölçüde dikkatli oluyoruz. Hatta kötü hallerden bağımızı çözüp dua alacak faaliyetlere de sıkça katılıyoruz.

Bunların hepsi çok güzel, tamam. Ancak başkalarına merhamet üzere davranmayı esas alıp bunu icra eden bizlerin kendimize merhametsiz oluşumuzu, her iyi eylemde bizi engelleyenin yine kendimiz olduğu gerçeğini nereye koyacağız ve nasıl izah edeceğiz?

…

ENGEL olan kendimiziz, kendimize. Başkasına suç atmaya yeltenmeyelim. Onlarınki, bizde mevcut bu durumu gördüklerinden körüklemekten ibaret. Çoğu defa bunu yapmaları için biz o yanımızı özellikle gösterip bir nevi kışkırtıyor bile olabiliriz. Kendimizin sabotajcısı biziz, onlar da işbirlikçilerimiz.

…

NEGATİF iç sesimizi dinlemeye o kadar alışmışız ki, melekî tarafımızdan gelen uyarıları dikkate bile almıyoruz. Kendimiz kendimizi durduruyoruz. Harekete geçmeyerek kendimiz kendimizi atalete mahkûm ediyoruz. Risk alma konusunda gözümüzü korkutan bizden başkası değil. Orijinal bir fikrimiz olduğunda bunları ortaya koymamıza mâni olan kendi ürettiğimiz vehimler. Oysa belki de bir buluş olarak o fikir ilk bize misafir olmuştu. Üzerine eğilip, cesaretle gereklerini yerine getirerek ortaya koyabilseydik bu bizi her açıdan kaldıracak, kendimize iman etmemizi yani güvenmemizi sağlayacaktı.

…

ÖZ SAYGI sorunlarımız elbette kendimizin sabotajcısı olmamızda en önemli faktörlerden. Yetiştirilmeyle ilgili yanları var. Yanlış kültürel kodlamalar etkin. Bir şeyleri hak ettiğimize inanmıyoruz. İlk defa bizim yağabileceğimize itimadımız yok. Yetersizlik ve değersizlik duygularıyla........

© İstiklal