TEFERRÜÇ diyordu babası ona ilk doğduğu andan itibaren. Oysa adını ninesi Ayşegül koymuştu. Herkes bu isimle kendisine seslenirken sadece babası diğerini tercih ediyordu. Kendisinden önce dünyaya gelen beş ağabeyi olmuştu. Ev, akşamları mahşer yerine dönerdi. Sesler birbirine karışır kimin ne dediği ise pek anlaşılmazdı. Hepsi de yaramazdı netice de. Psikoloji uzmanları bu çocukları artık böyle isimlendirmekten çoktan vazgeçerek “Hiperaktif” demeye başladılar.

Baba hareketli bir bedestende esnaftı. Müşterisi boldu. Geleni gideni çokça idi. Eli açık ve sofrası hep yerde bir insan olması da insanları muhabbete çekiyordu. İşte bu bitmişlikle eve geldiğinde dinlenmek yerine daha fazla yorgunluğu arttığından belli etmese de bunalıyordu. Hele bir de kurtulamadığı baş ağrısı krizleri başladığında durum bir felaket hâlini alıyordu. Kız çocuğu böylesine bir ortama gözünü açınca minik bakışları babasının ruhunda muhteşem bir gönül gezintine dönüşmüştü. Ferahlık duyuyordu. Âdeta gönlünde serinleten bir gezintiye çıkarıyordu. O minik gözler sevgiyle babasına baktıkça içi açılıyordu. Dağların yükseğine eriyor ve orada âdeta lale, sümbül ve mor menekşeler deriyordu. Gam hali gidiyor dünyanın en neşeli ve sevinçli babasına dönüşüyordu. Bu durum, eskiden istemeden zaman zaman sert davrandığı oğullarına karşı merhamete dönüşüyordu.

Bu sebeple onu seyretmeye doyamıyor ve kucağına aldığında “Teferrücüm” diyerek bağrına basıyordu. Bir süre sonra diğer çocuklarını ihmal ettiği fikrine kapılan merhametli baba meydana gelen sevgi açığını telafi etmesi gerektiğini düşünmeye başlamıştı. Varlıklı olduğundan çocuklarının her istediğini tereddütsüz karşılamaya başladı. Hatta fazlasını yaptı. İstemediklerini bile onlara alıyordu. Aralarda da değişik ödüllendirmeler yapmayı da ihmal etmiyordu tabi.

…

AĞABEYLERİ büyüdükçe istekleri de büyümüştü. Babasının kendilerine gösterdiği bu aşırı maddi yükleme onlarda “Zengin Bebe Sendromu”na sebep olmuş ve iyi neticeler vermemişti.........

© İstiklal