KELİMELERE meftundu. Onları kalbe atılan birer tohum olarak görürdü. Bilinçaltımıza yerleşen bu kelimeler olumsuz ise farklı, olumluysa daha farklı biçimde filiz vereceğinden kendi cinsini büyütür. Bu sebeple kişinin meftun olması gereken kelimeler müspet olanlarıydı. Hayra kapı açanlardı. İyiliği çoğaltanlardı. Güzelliği simgeleyenlerdi. Kötülükleri izale edip iyilikleri çağırandı. Gönle şifa dokunuşları yapanlardı.

Karanlığı çoğaltan değil aydınlığı arttıran kelimelere mâlik olmak ve bunları tam zamanında ve yerli yerinde kullanmak onlara meftun olmanın doğal gereğiydi.

…

MUTSUZ eden kelimeleri lügatimizden çıkarmamız gerektiğine yürekten inanırdı. Başka bir şeye daha inanırdı ki, o da doğru kelimeleri kalbin saffeti ile yine doğru kullanmak lüzumuydu.

Doğru kelimelerin yanlış ağızlarda kirlenmesine tahammül edemezdi.

Aynı şekilde doğru kelimelerin yanlış maksatla yani kandırmak, istismar etmek amacıyla kullanılmasından da hiç hoşlanmazdı ve bunu da kirlenmek sayardı.

…

KELİMELERİN hazinemiz olduğuna vurgu yapar ve bu zenginliğin israf edilmesine üzülürdü. Ona göre doğru kelimeler dilin süsü ve kalbin süruru idi. Paslanmış kilitler bu anahtarla açılabilirdi ancak. Bunun şartı ise niyetin sahih, iletişimin samimi yani açık olması mecburiydi.

İmalar tehlikeliydi. Ucu acık kurulan cümlelerdeki kelimeler yanlış yorumlara ve anlamalara sebebiyet vereceğinden bundan kaçınılmalıydı. Çalıyı dolaşmak gereksizdi. Zira çalının etrafı çamurluydu.

…

DİLBAZIN “Kelimelere eziyet etmeyin, onları azap ateşine atmayın, onların da canı var ve........

© İstiklal