Değerli Okurlarım,

Şöyle bir etrafa bakıyorum da aslında dünya dediğimiz yer sandığımız kadar karanlık bir yer değil. Hatta tam tersine, dünya başlı başına pozitif bir sahne. Bir düzeni var, bir ritmi var, bir nefesi var. Hiçbir şey acele etmiyor, hiçbir şey rolünü abartmıyor, hiçbir şey görevini reddetmiyor. Güneş vaktinde doğuyor, gece zamanında geliyor. Ağaç çiçeğini kendi mevsiminde açıyor, yaprağını zamanı gelince döküyor. Kuş uçacağı zaman uçuyor, yağmur yağacağı zaman yağıyor.

Hiçbir varlık “Ben bugün görevimi yapmak istemiyorum” demiyor mesela.

“Ben yoruldum, ben sıkıldım, ben bıktım” demiyor. Şikâyet etmiyor. Mızmızlanmıyor.

Zorlamıyor. Hepsinde bir teslimiyet var. Bir uyum, bir pozitiflik hâkim değil mi?

Ama insana gelince işler değişiyor işte sevgili okurlarım,

Dünya pozitif, ama insan negatifleşmiş. Dünya uyum içinde, ama insan kavga içinde.

Dünya sabırlı, insan ise sabırsız. Sonra da dönüp dünyayı suçluyoruz: “Bu dünya yaşanmaz oldu.” “İnsanlık kalmamış.” “Kimse kimseyi görmüyor.”

İyi güzel söylüyoruz da samimi olalım........

© İstiklal