Hangi ideoloji ve inanca sahip olursa olsun insanların en çok kullandığı kavramların başında adalet ve özgürlük gelir. Bu yazımda özgürlük üzerinde duracağım.

Özgürlüğün o kadar çok tanımı ve açıklaması var ki, cilt cilt kitaplara sığmaz. Her düşünürün, her inancın ve ideolojinin kendi bakışı doğrultusunda ortaya koyduğu tanımları var ve bundan sonrada olacaktır.

“Gerçek Özgürlük ve Nefis” başlıklı yazımda gerçek özgürlükle nefsi ilişkilendirerek konu ile ilgili farklı bir bakışı edindiğim bilgiler ışığında sunmaya çalışacağım.

Kimine göre özgürlük her istediğini yapabilme iken özellikle tasavvuf ehline göre insanı kötülüğe yönlendiren dünyevi istekleri yapmama; yani, insanın iç bağımlılıklarından, tutkularından, cürümlerinden sonu gelmez emellerinin esaretinden kurtulmasıdır.

Tasavvuf dilinde özgürlük, nefsin köleliğinden kurtulmak anlamına gelir. Mevlânâ Hazretleri: “Köle, efendisinin emrinde olandır; sen de nefsinin emrindesin; öyleyse sen de kölesin.” Der.

Gerçek özgür insan, Allah(cc)’tan başkasına bağımlı olmayan insandır. Bu, dünyevi hazlardan, övgülerden, korkulardan bağımsız bir kalp halidir.

Tasavvuf ve tarikat ehli insanların çok iyi bildiği nefis mertebeleri ile ilişkili gerçek özgürlüğün üzerinde kısaca durmaya çalışalım.

Nefsin mertebelerini aşarak gerçek özgürlüğe kavuşmak oldukça zordur ve zor olan her şeyin kazancıda o kadar büyüktür.

Şimdi ne kadar gerçek özgürlüğe sahibiz veya ne kadar nefsin tutsağıyız, nefsin mertebelerine göre değerlendirerek hangi aşamada olduğumuzun kararını kendimiz verelim.

1. Nefs-i Emmare: Kulu, Rabbi’nden uzaklaştırarak kötülükleri işlemeye tahrik eden en süfli, pis durumdaki isyankar nefistir. “Emmare” çok emredici demektir. Bu sıfata haiz olan nefsin yegane maksadı; heva ve heveslerini ölçüsüzce hak hukuk tanımdan tatminden ibarettir. Şehvetin esiri, şeytanın avenesi olmuş; keyfine, zevkine, günaha düşkün olan nefistir.

Nefsi Emmare mertebesinde olan insanlar nefsin kölesi olup büyük çoğunlukla günaha batmış ve sonu felaket olan........

© İstiklal