Küçükken hep şöyle derlerdi: “İyi ol evladım, doğruyu söyle, kimseye kötülük etme, sen yeter ki vicdanlı ol…” İyi bir insan olmanın hayatı kolaylaştıracağına inandırıldık. Ama büyüyünce anladık ki, iyi olmak bazen sadece susmak oluyor, geri planda kalmak oluyor, hakkından feragat etmek oluyor.

Çünkü bu hayatta sessiz olan değil, sesi çok çıkan duyuluyor. İyiliğiyle anılmak isteyenler bir köşede beklerken, lafla, gösterişle öne çıkanlar alkışlanıyor. Sıraya giren bekliyor, araya giren işini hallediyor. Hakkını arayan eziliyor, susan zaten çoktan unutuluyor.

Bazı insanlar “ben kimseye kötülük yapmıyorum” diyerek iyiliğin yeterli olduğunu düşünüyor. Ama sadece........

© İstiklal