Geçen gün dört eski arkadaşla bir araya geldik; hepsi meslekte 30 yılı geride bırakmış, farklı okullarda çalışmış ve geçmişte okul müdürlüğü yapmış eğitimcilerdi. Konuşma, anılarla başladı; eski öğrencilerden, sınıfın sessizliği ve disiplininden söz ettik. Sonra yavaş yavaş günümüzün sınıf gerçeklerine kaydı.

“Eskiden öğrenciler derse gelir, kitaplarını açar, dikkatle dinlerdi. Şimdi aynı ilgiyi görmek neredeyse imkânsız,” dedim.
“Dikkatleri birkaç dakikadan uzun sürmüyor, sürekli yönlendirme gerekiyor. Hatta bazen bir cümle kurar kurmaz odaklarını kaybediyorlar,” diye yanıtladı bir arkadaşım.
“Ve sadece öğrenciler değil, ebeveynler de farklı bir tutum sergiliyor; çocuklarını her şeyin merkezine koyuyor, öğretmenin rehberliğini yeterince önemsemiyorlar,” diye ekledi bir başkası.
“Bu koşullar altında ders yapmak, öğrencilerin akademik gelişimlerine katkı sunmak, üst düzey düşünme becerilerini geliştirmek neredeyse imkânsız hâle geldi,” diyerek dördüncü arkadaşımız sohbeti pekiştirdi.

Konuyu somut bir örnekle açtık: Bir öğretmen arkadaşımız, özel........

© İstiklal