Bir yaz akşamıydı. Gün batarken babamla birlikte üzüm bağımıza gitmiştik.
Asmaların arasında turuncuya çalan, iplik gibi ince bir bitki dolanmıştı. Uzaktan bakınca zararsız bir süs gibi görünüyordu ama yakından bakınca, dalların özsuyunu emdiğini, yaprakları soldurduğunu fark ettim.

Babam hemen tanıdı.
“Elini sürme oğul,” dedi. “Bu otun adı Küsküt. Kökü yoktur; başka bitkilere sarılır, onların can suyuyla yaşar. Eğer zamanında temizlemezsen, bütün bağı kurutur.”

Elindeki küçük orakla dalların arasına girdi. Sarı-turuncu iplikleri dikkatle koparıyor, bir demet hâline getirip yanan tenekeye atıyordu.
“Sadece koparmak yetmez,” dedi, “tohumu toprağa düşerse yeniden filizlenir. Başka bahçeye atarsan orayı da sarar. O yüzden yakacaksın. Korumanın bir yolu da bazen yakmaktır.”

Ben çocuk aklımla sordum:
“Baba, bu kadar incecik bir ot nasıl olur da asmayı kurutur?”
Gülümsedi:
“Bazı otlar zayıf görünür, ama etkisi kuvvetlidir oğul. Kendi yaşamı için........

© İstiklal