“Gönül ne kahve ister, ne kahvehane,

Gönül sohbet ister, kahve bahane.”

‘Muhabbetle yenen dayağın bile tadı var’ derler. Buradaki ‘tat’ elbette fiziksel bir lezzet değil, paylaşılan o ânın yüreklerde bıraktığı derin izdir. Nitekim dostlarla yapılan kahvaltının tadı da işte o muhabbetten gelir ve bir başka olur. Doğum yerim olan Göksun’a gidince nereye, kime gideceğimi hiç şaşırmıyorum. Çocukluktan kalma arkadaşım Ümit’in kuyumcu dükkânı hep ilk durağım olur. 2017’nin Ağustos sabahı henüz müşterileri gelmeden benim gibi tatile gelen birkaç kadim dostla Ümit’in hazırladığı sofrada birlikte kahvaltı yapıyoruz. Kahvaltıda bir kuş sütü unutulmuş desem mübalağa sayılmaz. Ne var ki bu sefer Göksun’a gelişim, tatil değil zorunlu bir ziyaret olmuştu. Bir hafta önce, yaşıtım olan Nuh dayım vefat etti. Ondan iki gün sonra da Ömer Amcam vefat etti. Bu sebeple Ümit’e ziyaretim, onun taziye ziyaretlerini saymazsak gecikmiş bir ziyaret oldu.

O tarihte Türkiye Diyanet Vakfı Yurtlar Müdürü olarak çalışıyordum. Kahvaltımız devam ederken merkezden, Hayrî Hizmetler Müdürü Abdullah Bey aradı ve: “Hocam, sizin yurt dışı kurban kesim1 görev talebiniz olmadığını biliyorum. Yurt dışı görevler için de ciddi bir talep var fakat bizim sana ihtiyacımız var. Afrika’nın ucunda, ada ülkesi Madagaskar’da iki yıldır genç arkadaşların acemilikleri sebebiyle büyükelçilikle problem yaşıyoruz. Senin bu konularda tecrüben var. Madagaskar’a görevli olarak gençlerle beraber senin de gitmeni istiyoruz.” deyince hayır demek olmazdı, ben de olur dedim. Seyahat etmeyi hele de farklı bir ülkeye seyahati çok severim. Rabbimiz: “…yeryüzünü şöyle bir gezip dolaşın da peygamberleri yalanlayanların sonu nasıl olmuş bir bakın!”2 buyuruyor. Bir de işin ucunda işe yaramak varsa hay hay derim. “Madagaskar” ismi, kulağıma hep hoş bir tatil beldesi çağrışımı yapmıştır; zihnimde ise o çizgi filmlerin ve lemur maymunlarının vatanı olarak yer etmiştir. Hem de bu siyah kıtayı yakından tanımak için iyi bir fırsat olur diye düşündüm.

THY ile 29 Ağustos gecesi ekiple birlikte güneye doğru uçmaya başladık. On iki saatlik bir yol. Uçağımız bazen alçaktan uçuyor, biz de bu sırada bazı şehirlerin ışıklarını seyredip haritadan neresi olduğunu tahmin etmeye çalışıyorduk. Önce Mauritius Adası’na3 indik ama sadece bu adaya gelenler uçaktan indiler, biz uçakta bekledik. Bir saatlik uçuş sonrası Madagaskar’ın başşehri Antananarivo Havaalanı’ndayız. Havaalanına uçağımız inerken sanki bir köy havaalanına iniyormuşuz zannı oluştu. Gecekondumsu binlerce omuz omuza, kol kola evler. Buralar kenar mahalleler olmakla beraber daha sonra gördük ki şehir merkezi de çok farklı değilmiş.

Buradaki paydaşımız olan vakıf yetkilileri iki araçla havaalanına geldiler, birini bize tahsis ettiler. Ev sahibi olan vakıf başkanı, “Konaklayacağınız otel buraya on beş km, tahminen bir buçuk saatte ulaşırız” deyince hayret etmiştik ama trafik yoğunluğunu görünce hak verdik. Önümüzde eskortluk yapan aracın ön sağ koltuğundaki arkadaş yarı beline kadar camdan çıktı ağzında düdük sürekli çalıyor ve yol istiyordu. Araçların sağı müsaitse sağından solu müsaitse solundan geçiyorduk. Düdük sesini duyan araçlar yol veriyorlardı. Düdük sesi geçiş üstünlüğüne sahip olduğumuzun ifadesiymiş. Yollar çok dar ama araç sayısı yollara oranla çok fazla. Çoğunluğu hurdalıktan firar etmiş araçlar. Başka bir ifadeyle Fransa burayı araç çöplüğü olarak kullanmış.

Dünyanın dördüncü büyük adası olan Madagaskar, güney yarımkürede, Afrika kıtasının doğu kesiminde Hint Okyanusu’nun batı kısmında yer alıyor. Ekvator’a yakın, Hint Okyanusu’nun Güney Afrika kıyılarına yakın kesiminde bir ada devleti. Mozambik Kanalı, ülkeyi Afrika ana kıtası ile birbirinden ayırmaktadır. Üzerindeki bitki ve hayvan türlerinin % 90’ı dünyanın başka hiçbir yerinde bulunmamaktadır. Adanın genelinde görülen ve verimsizliğin bir simgesi olan kırmızı topraklar nedeniyle “Büyük Kırmızı........

© İnsaniyet