İsimler ölmez. Ruhunu taşır isim ne zaman nerede olursa olsun sahibinin. Kaleminden dökülenlerle yaşar dünya var oldukça.

Gölbaşı Erdem Beyazıt Anadolu Lisesine düştü yolumuz okulunun adının hakkını veren güzel bir öğretmeninin davetiyle. Okulun adını görür görmez bir rüzgâr gelip esti yüzüme. Kalemini aşkla kâğıda dokundurur gibi dokundu gönlüme. Bahçesine girer girmez daha ilk adımda bizi adeta Maraş’a alıp götürdü. Hemen telefonumu aldım elime fotoğrafını çekmek için. “Beyaz güllerimizi de alın.” diye seslendi Semra Hoca. “Kara Liseden beyaz güllerin okuluna…” diye fısıldadı kulağıma gönül kalemim.

Bahçede ilerliyorduk, benimse aklım ve gönlüm ortama sirayet eden manayı soluyordu her nefeste. Nasıl da yaşarmış insan isminin olduğu yerde… Bahçe ve okulun merdivenleri bile bize sanki onların döneminden geçiyormuşuz gibi eşlik ediyordu. Ne olurdu diyorsunuz bir an gidiversem ben de o yıllara. Bir harfi oluversem onlardan yadigâr bir sözün. Girişte bir fotoğrafı ve hayat hikâyesi karşılıyor gelenleri. Öğrencileri geliyor hemen aklıma. Kim bilir kaç öğrenci o merdivenlerden çıkarken aşkını........

© İnsaniyet