Onun hikâyesi sadece şöhretle ilgili değil, aynı zamanda şefkat, empati ve sessiz cesaretin hikâyesi. Diana, bize nezaketin aslında en güçlü etki aracı olduğunu gösterdi.

Lady Diana Spencer, 1981’de Prens Charles ile evlendiğinde bir anda dünyanın en ünlü kadınlarından biri oldu. Ancak halka onu sevdiren şey ne tacı ne de ihtişamlı törenlerdi. Diana’yı özel kılan, sahip olduğu konumu kendini yüceltmek için değil, başkalarını yüceltmek için kullanmasıydı.

Kraliyetin soğuk ve mesafeli imajının aksine, Diana insanlarla en samimi şekilde bağ kurdu. Elini uzattı, hastane yataklarına oturdu, yas tutanlarla ağladı, hastalarla güldü. Gösteriş yapmadı, hissetti. Diana’nın dokunuşu sembolik değil, dönüştürücüydü.

1980’lerde AIDS salgını sırasında Diana’nın cesareti doruğa ulaştı. O dönem hastalık hakkında büyük korkular ve yanlış bilgiler vardı. AIDS hastaları yalnız bırakılıyor, dışlanıyor, kimse dokunmaya cesaret edemiyordu.

Ama Diana, eldivensiz bir şekilde AIDS hastalarının odalarına girdi ve ölmekte olan bir adamın elini tuttu. O tek kare görüntü, tüm........

© Haberton