Cumhuriyetimizin 102. yılına girerken, ekranlarımızda birdenbire çoğalan videolar, yazılar, tartışmalar…
Bir tarafta “Atatürkçüyüm” diye, diğerine sövenler; öte tarafta “Osmanlı torunuyum” diye, diğerine sövenler…
Bir yanda ateistler, bir yanda LGBT bireyler…
Bir yanda “dindar” olmakla gurur duyanlar, diğer yanda “laikliği savunuyorum” diye haykıranlar…
Özellikle bu yıl Cumhuriyet Bayramı arifesinde, sanki görünmez bir el, Türk milletinin damarlarına nifak tohumları ekmeye başladı.
Daha önce kimse, Atatürk’ü sevmeyene sövmüyor, hakaret etmiyordu; diğer taraf da Osmanlı’yı sevene sövmüyor, hakaret etmiyordu.
Bu sene sosyal medya meydan savaşına döndü. Herkes birbirine sövüyor.
Bu durumun tesadüf olmadığını düşünüyorum. Zira bu ülke, yüzyıllardır kardeşliğiyle, ortak acılarıyla, aynı toprağın hamuruyla ayakta duruyordu.
Bugünse o ortak bağ, sanal bir laboratuvarda test ediliyor.
Evet, bu yaşananlar birer “görüş farklılığı” değil — modern çağın dijital toplum mühendisliği projeleridir.
İnsanları, tereyağından kıl çeker gibi bölmek, parçalamaktır.
________________________________________
Bir video — birkaç saniyelik bir kırpıntı, bir slogan, bir çarpıtılmış cümle…
Altına bin bir hakaret, yüzlerce öfke dolu yorum, binlerce paylaşım…
Ardından o kıvılcım, başka bir grup tarafından aynı şiddetle yanıtlanıyor; karşılıklar, karşılıkları doğuruyor.
Videoyu paylaşanlar keyiflerine bakıp her tıklama ile kazanç sağlarken, geride bin yıllık kardeşliği yok etmeye yetecek kadar nefret tohumları ekiliyor.
Bu taktik yeni değil: Son on yılda İslam coğrafyasının birçok yerinde defalarca kullanıldı.
Arap ülkelerinde paylaşılan içeriklerin yarısının sahte ya da manipüle edilmiş olduğu söyleniyor.
Irak’ta Sünni–Şii, Suriye’de Arap–Kürt, Lübnan’da Hristiyan–Müslüman ayrımları körüklenip derinleştiriliyor.
Her defasında aynı senaryo tekrarlanıyor: Sahte hesaplarla kimlik kavgaları fabrikasyonla........

© Habername