Hastane Otoparkında, Babamın Son Demleri Arasında Yazılmış Bir Mersiye…

Bu satırları; ömrünün sonunda ağır bir imtihanın yükünü taşıyan muhterem babamın entübe edildiği hastanenin otoparkında, arabanın içinde, farların duvara vurduğu solgun ışıkların altında, içimi burkan bir sükûtla kaleme alıyorum…

Bir yanım babamın odasında çalan cihazların ritmine bağlı; diğer yanım yıllardır kalbimin içinde yaşayan annemin tılsımlı hatıralarına…

Anam… Memleketimin Elif ablası …

Sen bu fani âlemden ayrılalı on yedi yıl oldu ama yokluğun daha dün gibi…

Her kışın ilk ayazında, her yazın en sıcak gününde, her seher vaktinde ismin içimde başka türlü ürperir…

Senin yokluğuna alışmış değiliz; yalnızca acını taşımanın usullerini öğrendik…

Ama eksikliğin… eksikliğin hiç hafiflemedi…

Bugün babam, senin yoluna doğru ağır adımlarla, zahmetli nefeslerle yaklaşırken,

ben hem sizin kavuşmanızı düşünüyorum,

hem de yeniden bir ayrılığa hazırlanıyorum…

Kaderin iki ucu bir anda avuçlarımın içine düşmüş gibi…

SENİN HAYATIN BİR KADININ HAYATI DEĞİLDİ;

BİR İRFANIN, BİR VAKARIN, BİR NESLİN HİKÂYESİYDİ ANACIGIM…

Zorlu bir coğrafyanın, yoksulluğun, fırtınanın içinden geçtin;

dağda, bahçede, tarlada, hayvanların içinde yorulmak bilmeden çalıştın…

Ama yüzünde bir defa bile karanlık görmedik,

sesinde bir defa bile öfke duymadık…

Köy kadınlarının bağırarak haberleştiği bir zamanda sen kimseye sesini yükseltmedin…

Edep, senin dilinin değil; özünün........

© Habername