İnsanla toprağın akıbeti ne kadar da aynı... Bunda insanın topraktan yaratılmış olmasının payı büyük
zannımca... Topraktan gelip toprağa varan fani yolculuk, insan olmanın şiarı bir bakıma... Toprakla
yoğurulmuş bir imtihan bu...

Ne var ki insansız ve topraksız bir kültür(?) tarafından giderek kuşatılıyoruz. İnsanın ve toprağın devre dışı
bırakıldığı bir denklem içinde boğuluyoruz. Hâlbuki Aşık Veysel "Benim sadık yârim kara topraktır"
derken, ne kadar mühim bir hakikati perçinlemişti bağlamanın perdelerine! Şimdi sarsılmaz hakikatlere
perde çekiyor kukumav kuşları... Toprak hayatımızdan öylesine sürgün ki, mezarlığa yolumuz düşmese
varlığını hatırlamak bile mesele... Beton beton yükselen bir çığlık, gönül kulağımızı sağır ederken, kırsal
deyip de eziklediğimiz mekanlarda toprağın can çekiştiğinden de bihaberiz. Sadık yârdan kopalı, insanın
insansızlığı nasıl da büyüyen bir girdaba dönüştü. Kalabalıkların hükmü yok artık... Kemiyete........

© Haber Vakti