Hanı size, “ülkenin bu gidişattan memnun musuz?”, desem. Ele zannedim ki bi çoğuz: “sen aklının dibini mi gösterisin, heç bu gidişattan da memnun olunur mu”, der, demekle galmaz; bele bi soruyu sorduğum için beni densüzlükle suçlarsız. Sonra da döner, başlarsız ülkenin nasıl bozulduğunu bir bir annatmaya.

“İki yahamız bi araya gelmi”, der hayat pahalılığından; “Cumhuriyetten uzahlaştuğ”, der adaletin galmaduğundan yahunursuz; ülke gaynakları talan edildi, der Alacakaya’nın mermerinden, kromundan başlar Maden’in bakırından çıharsız. İliç’i anlatursuz. Melmeketin yolgeçen hanına çevrüldüğünü söler, sığınmacılar ne olacah dersiz. Yanardöner dış politikadan bahseder; falan bele dedi, filan bele yaptı, dersiz. Vula baba çıha, o dediklerizi ben de bülim zahar. Ben de bülim ki ülke, esgi ülke del. Yalavuz bozulan ülke mi yohsam, biz insanlar mıyuh? İşde orası birez garanluh.

Bilisiz, dünya dostla, arhadaşla, yarenle; gısacası insanla güzel! Güzel de ya dost bildüklerimiz, baş tacı edip de güvendüklerimiz, bağrımıza basıp, sarılduhlarımız çılk çıhmışlarsa! Aha da onnarın attuğları daşlar üreğimizi ganatmışsa... Onun için ki ben deyim, asıl bozulan insandır, insanlıhdır.

Hâsılı ve ahırı n’oldu da insanımız bele bozuldu, bele bi tevür oldu. Ürekleri kir, pas tutdu da........

© Günışığı Gazetesi